Ik kan rustig stellen dat ik het erg getroffen heb met al mijn leuke werkzaamheden. Voor mijn baan kom ik op het TT circuit en aan boord van schepen, voor mijn eigen bedrijf kijk ik in de keuken van de bibliotheek, een schildersbedrijf, een pompverhuurbedrijf of gemeentes en ik schrijf blogs over wat mij zoal bezighoudt. Diversiteit alom en ik verveel me dan ook geen moment. Af en toe komt er zo iets leuks voorbij wat je gewoon niet kan weigeren. Een netwerk-vriendin vroeg me of ik als kritisch consument in gesprek wilde met een duurzame boer. Ik hoefde verder niets te doen: vragen stellen en geïnteresseerd zijn in zijn antwoord en verhaal. Het verhaal werd door een journalist gemaakt die er bij zat en een fotograaf zou een leuke foto maken. Nou, dat scenario past uitstekend bij mij.
Iedereen heeft wel eens een zo’n momentje: als je je teen stoot, je kop koffie omgooit over je toetsenbord, bijna een aanrijding veroorzaakt of dat gewoon je computer niet meewerkt met wat jij wilt. Op zo’n moment floept er weleens een woord of zin uit die niet door iedereen gewaardeerd kan worden. Ik ga ze niet opnoemen, je kunt ze zelf wel verzinnen. Zelf heb ik ook zo’n woordje die ik te pas en te onpas gebruik. Dat woordje heb ik zelfs op mijn trouwkaart gezet, gelukkig is het slechts een enkeling opgevallen en die kon er hartelijk om lachen. Ik was me al van bewust dat ik dat drieletterwoord veel gebruikte, maar hoe vaak ik het gebruikte was me niet helemaal bekend. Een paar jaar geleden verliet ik na 2 jaren een werkgever en mijn directe collega verklaarde rustig dat ze er net aan gewend was dat ik ‘het woord’ steeds zei. Toen kon ik er nog om lachen.
De vakanties zijn begonnen, de temperaturen lopen vaker op naar +20 graden, de humeuren verbeteren en gezichten glimlachen vaker. Voor mij is de zomer een moment om op te laden en ook om terug te kijken en vooruit te blikken. In het afgelopen half jaar ben ik lekker bezig geweest: we bouwen ons eigen huis op een pracht plekje. En man, wat geniet ik daarvan… Met je eigen handen elk plankje in de verf, elke schroef in het hout en iedere dag een momentje van vooruitkijken. Heerlijk!
Bij het bouwen van een nieuwe woning komt er nog een leuke uitdaging om de hoek kijken: het inrichten van de tuin. Aangezien we dit jaar waarschijnlijk niet meer veel aan onze nieuwe tuin gaan beleven, de planning is dat we rond november de woning kunnen betrekken, heb ik nog even om het een en ander uit te zoeken. Want hoe richt je een tuin in en hoe kies ik een geschikte boom?
Mijn bewustzijn om een bijdrage te leveren aan een betere wereld wordt steeds een klein beetje groter. Het zit em ook in de kleine dingen die ik kan doen: afval scheiden, houten huis bouwen (ehm, klein?), biologisch eten, etc. En ik geniet er van. Want naast dat het goed is, wordt het ook gewoon leuk gemaakt! Dus zelfs al ben je niet een echte wereldverbeteraar, soms doe je al een bijdrage zonder de boodschap erachter bewust te herkennen, want het is zo’n leuk product/activiteit en die wil je hebben of aan mee doen! Zo ook de bio bidons van Tulper, die ik mocht testen.
Van huis uit heb ik geen advies mee gekregen hoe ik een bijdrage kan leveren om zuinig te zijn op onze aarde. De kreten ‘wees zuinig op onze aarde’, ‘doe de kachel eens een tandje lager, da’s goed voor het milieu’ of ‘niet te lang douchen’ hadden meestal een financieel karakter in plaats van uit mededogen voor moeder aarde. De laatste jaren kun je er niet meer omheen: de wereld verzorgt haar bewoners uitstekend, maar wij moeten als bezoekers wel zuiniger zijn met onze levensbron. Want die is niet onuitputtelijk en voor alles in te zetten! Denk aan het gas-verhaal in Groningen of de windmolenparken op de Noordzee. Dit wordt geen doemdenk-verhaal, maar een klein verhaaltje over hoe ik dit een positieve draai kan geven bij bijvoorbeeld de bouw van ons nieuwe huis.
Bij Eigenwijs Blij staan de onderwerpen duurzaamheid, dierenwelzijn, emancipatie, compassie en gezondheid centraal. En hoe je op een positieve manier stappen kunt zetten om een bijdrage te leveren aan een van deze onderwerpen. Veelal zijn mijn challenges gericht op het gezondheidsaspect, maar zoals ik al eens eerder aangaf ben ik bovenal nieuwsgierig naar mensen en het leven dat ze leiden of soms lijden. Dit stukje tekst is een eerbetoon aan mijn vrienden. Heel duurzaam en erg gezond!
Mijn eigenwijs blije loopbaan begon in januari 2016 met 7 dagen koud douchen. Een uitdaging voor iemand die van warmte houdt. Maar ik heb het volgehouden en ervan geleerd en genoten. Het leek de hoofdredacteur van dit blog een goed idee dat ik elke maand een challenge aan zou gaan om daar vervolgens verslag over uit te brengen. Het afgelopen jaar is een mengeling geworden van challenges, testen en uitproberen. Wat heb ik een lol gehad! Voordat ik hiermee begon had ik geen idee hoe dit mijn leven zou beïnvloeden, het ging mij om het ‘lekker schrijven’ vanuit het principe: liever inconsequent goed, dan consequent fout.
Ik ontving van Amanprana een potje Gula Java Cacao om te testen. De tekst op het potje alleen al doet je watertanden: ‘De zoete nectar van de kokosbloesem, wordt door tappers hoog in de bomen geoogst. Boven het houtvuur in de ketel verandert de nectar langzaam roerend in pure energie.’ Als ik vervolgens het potje opendraai en mijn neus boven de Amanprana Gula Java Cacao-poeder houd, moet ik als eerste denken aan het spotje van die chocoladereep met een kokosvulling op spierwitte stranden. Wat een genot: een heerlijke zacht zoete karamelgeur. Eén schep van dit donkerbruine genot in een glas warme melk is voldoende voor een wegzak-momentje op de bank. Maar niet voordat er eerst gesport is!
Een mens verzamelt in zijn leven heel wat spullen, sommige waardevol en andere weer gewone prullen om een plek op te leuken. Eens in de zoveel tijd komt er een moment waarop je de behoefte voelt om het een en ander op te ruimen, bijvoorbeeld als je schoonmoeder op visite komt of een vriendin van wie je weet dat ze altijd heel opgeruimd is. Voor mij is een andere reden ontstaan: we hebben verhuisplannen. Deze week had ik het met een collega over het aantal dozen dat ik zou gaan inpakken, ik schatte dat het rond de 20 zouden zijn. Nadat mijn collegaatje weer bijgekomen was van het schaterlachen, sprak ze de profetische woorden: ‘Schat, het worden er eerder 60!’. Dat zette mij aan het denken: heb ik echt zoveel spullen? En erger nog: heb ik ze nodig en waardeer ik wat ik heb?