Moestuinieren op de bodem van de zee. Klinkt dat niet heel erg futuristisch?! Toch is dat al jaren mijn werkelijkheid bij het tuinieren. Mijn tuin bevindt zich daar waar jaren geleden de golven van de Lauwerszee kolkten.
Je hebt dit vast wel eens meegemaakt, ikzelf in ieder geval meerdere keren: je ziet een leuk recept voor een stoofschotel in de Allerhande en denkt, dat ziet er lekker uit, dat ga ik vanavond maken en het is ook nog eens snel klaar. Het gerecht gaat als een tierelier, totdat er staat: snijd de winterwortel in dikke plakken, voeg toe en stoof in 15 minuten gaar, serveer direct. Een nog niet zo ervaren kok (en ooit was ik een zeer onervaren kok) trapt hier met open ogen in. Echter, de winterwortel in dikke plakken die in een kwartier gaar stooft, moet tot op de dag van vandaag nog uit de moestuin komen, want dat gaat niet lukken. Trek er maar een half uur tot drie kwartier voor uit, dan kun je pas eten!
Elk tuinseizoen wordt mij die vraag wel eens gesteld: heb je daar nu wel wat aan, aan zo’n moestuin? Als de groente op de tuin oogstrijp is, is het in de winkel of op de markt ook in het seizoen en dus heel goedkoop, en kun je het net zo goed daar kopen. Daar zit wat in.
Wat fijn: het moestuinseizoen begint weer! En of je nou een grote tuin hebt of een paar bloempotten op een balkon: zelf groente verbouwen is heel erg duurzaam. Je denkt toch niet, dat je ook maar één boontje, radijsje of bietje, dat met zo veel liefde en aandacht is opgekweekt, gaat weggooien! Die worden allemaal opgegeten. Het eerste gewas wat in het vroege voorjaar, zo rond februari/maart, kan worden gezaaid is de tuinboon, en laten tuinbonen nou net heel gemakkelijk te kweken zijn. Als het een dagje niet vriest en er ligt geen sneeuw, stop je de bonen in de grond of in de bloempot met tuinaarde, je wacht een paar maanden en daar is je bonenoogst. Het kan niet mislukken!