Er zullen weinig lezers zijn van Eigenwijs Blij die twijfelen aan de noodzaak om hulp te bieden aan de vluchtelingen uit onder meer Syrië die op allerlei manieren Europa proberen te bereiken. In een poging om iets concreets te doen zamelde ik ruim 1500 euro in voor een kleine organisatie die noodhulp biedt aan vluchtelingen op het Griekse eiland Kos. Ondanks vele positieve reacties en het succes van mijn actie, werd ik regelmatig geconfronteerd met mijn eigen twijfels over mijn aanpak: een vervreemdende ervaring.

Iets doen, maar wat?

Al weken, zo niet maanden volgde ik het nieuws omtrent de vluchtelingencrisis. Ik wilde iets doen, maar ja, wat dan? Ik wilde vooral iets doen met de situatie in Griekenland, een land dat al 33 jaar een plekje in mijn hart heeft. De Grieken hebben het op dit moment al zo moeilijk en kunnen de stroom aan vluchtelingen amper aan. Meerdere keren googelde ik op ‘help refugees in Greece’ of iets soortgelijks, maar ik vond niks concreets. Zoals voor de meeste mensen was ‘de foto’ de druppel. Op 3 september zocht ik opnieuw en vond ik Kos Kindness.

Kos Kindness: spullen voor arme mensen en vluchtelingen

Kos Kindness draait om Kerry Chorafiou, een Britse die op het eiland woont. Al jaren zamelt ze geld in waarmee ze spullen koopt voor de minderbedeelden op Kos. Sinds een paar maanden is haar focus verschoven naar de vluchtelingen die via Bodrum in Turkije op Kos terechtkomen. Alan Kurdi had dus een van hen kunnen (moeten) zijn. Ze richt zich vooral op de kinderen en hun ouders, en geeft ze bijvoorbeeld luiers, billendoekjes, tandenborstels en wat speelgoed. Kleinschalig en zonder strijkstok. Dat moest hem gaan worden!

Foto: Facebook Kos Kindness

“Een fout van de bank in uw voordeel”

Blij dat ik eindelijk een goed doel had gevonden dat voldeed aan mijn voorwaarden, maakte ik een rondje door ons huis voor een kopje thee en het checken van de brievenbus. Er lag een brief bij de post van die ene bank waar we helaas nog tot en met 2016 aan gebonden zijn, ABN AMRO. Dat kaartje van Monopoly dat altijd zo utopisch klinkt, ‘een fout van de bank in uw voordeel’, het blijkt echt te kunnen! De bank had 2,5 jaar geleden een fout gemaakt met het berekenen van boeterente. “Binnen twee weken storten we 445,18 euro op uw rekening.” Geld dat allang weg was, geld dat we allang waren vergeten, geld dat in feite niet bestond… Dit was te voorbestemd om toevallig te zijn…

Kunnen we er meer van maken?

Ik whatsappte de wederhelft met de mededeling “Ik ga 450 euro geven aan Kos Kindness, is dat okay?” Zijn korte reactie “Leuk! Doen!” stemde vrolijk, maar activeerde ook de gedachte: zou ik er meer van kunnen maken? Verdubbelen moet toch op zijn minst kunnen? Ik stuurde Kerry een berichtje met de vraag waar ze behoefte aan had en stuurde een uitgebreide bedelmail naar vrienden en familie. En toen ging het los. Mensen gaven verrassend gul! Al binnen een paar uur had ik mijn startbedrag verdubbeld en kon ik via Amazon een eerste zending spullen richting Kos sturen: 100 fopspenen voor de allerkleinsten.

Maar dan komen de twijfels

Zodra je online voor 350 euro aan fopspenen koopt en laat opsturen naar een organisatie die je eigenlijk niet kent met een adres waarvan je niet zeker weet of het klopt, is twijfelen onvermijdelijk.

Wat hebben ze eigenlijk nodig?

Stuur ik wat ze nodig hebben? Fopspenen hebben een andere status dan luiers, tandpasta of billendoekjes. Een fopspeen is een luxe. Kan ik niet beter sturen wat ze écht écht écht nodig hebben? Aan de andere kant, het bestaan van de fopspeen is min of meer verantwoordelijk voor het behoud van mijn geestelijke gezondheid in het eerste levensjaar van mijn dochter. Dat gun ik iedere ouder, vluchteling of niet. Gelukkig geeft Kerry goed aan dat ze blij is met de fopspenen en dat ze hard nodig zijn, maar dat ze er geen duizenden van hoeft.

Lekker gemakkelijk vanuit mijn luie stoel

Had ik er niet beter zelf heen kunnen gaan? Voor 200 euro vlieg je naar Kos en sta je met je eigen pootjes in de modder. Is dat niet veel waardevoller dan lekker veilig vanuit je luie stoel spullen sturen? Het voelt zo als het afkopen van verantwoordelijkheid… Dit wordt gelukkig snel ontkracht door Kerry die op Facebook mensen met dezelfde twijfels van antwoord voorziet. Er is niet veel meer te doen dat het uitdelen van spullen en dat kunnen ze prima zelf aan.

What if, what if, what if…?

Had ik niet een nog grotere bijdrage kunnen leveren door een officiële crowdfundingactie op te zetten? Door simpelweg aan te sluiten bij een al bestaande actie? Door meer tamtam te maken? Door een fabrikant van fopspenen aan te schrijven? Door een minder rommelige speech over mijn inzameling te geven tijdens de bruiloft van mijn beste vriendin? Door… Door… Door… Alles kan altijd beter en als je een perfectionist als ik bent dan ben je gezegend met een hersenkanaal dat altijd open staat voor het zien van gemiste kansen. Dit vond ik werkelijk het allerzwaarst aan de afgelopen weken. Dat ik het gevoel had dat ik slordig omsprong met het geld van anderen.

Moet ik nou spullen sturen of geld?

Komt het allemaal wel goed aan? Had ik niet beter geld kunnen overmaken? Er zijn weinig momenten in mijn leven geweest dat ik zo vaak de status van een online bestelling heb gecheckt als in de afgelopen weken. Een doos met 100 fopspenen ter waarde van 350 euro wil je niet kwijtraken. Als DHL of UPS zo nodig iets in een zee of ravijn moeten gooien, dan graag niet mijn pakket. En als Amazon er dan ook nog voor kiest om je bestelling om raadselachtige redenen op te splitsen in meerdere pakketten, wordt het allemaal pas echt frustrerend. Gelukkig houden ze bij Kos Kindness hun administratie goed bij en blijkt al snel alles goed aangekomen. Voor de zekerheid vraag ik nog of ik ze het resterende geld niet beter kan overmaken. Maar daarin zijn ze gelukkig heel stellig: ze hebben het nu zo druk met pakketten ontvangen, uitpakken en uitdelen, dat ze amper tijd hebben voor zelf winkelen en bovendien is er op Kos amper wat te krijgen.

1675 euro, 560 items, nog 400 euro om uit te geven

Hoewel geteisterd door twijfels, blijk ik dus intuïtief alles behoorlijk goed te hebben gedaan. En dan voelt zo’n actie waarmee je echt concreet iets kunt betekenen meteen weer waanzinnig geweldig. Uiteindelijk zamelde ik 1672,68 euro in. Dit resulteerde tot nu toe in:

• 200 fopspenen
• 30 knuffelmuizen voor baby’s
• 90 blokken zeep
• 60 tandenborstels voor jonge kinderen
• 30 tubes tandpasta voor jonge kinderen
• 150 paar sokken in diverse maten voor kinderen
• resterend: nog 403,31 euro.

Er is dus nog ruim 400 euro over die nog uitgegeven moet worden. Kos Kindness wordt echter zo overspoeld door pakketten, dat ze even wat lucht nodig hebben. Maar als je ziet wat ik van ruim 1200 euro kan kopen, dan zal die laatste 400 euro ook zeker resulteren in iets wat een verschil maakt.

Foto: Facebook Kos Kindness

Liever iets doen dan niets doen

Als je zelf het voortouw neemt in een actie als deze en het gaat om meer dan een paar tientjes, dan word je geheid gekweld door twijfels over je aanpak. Maar bedenk goed: je doet tenminste iets! Blijf in (kort en bondig) contact met de contactpersoon van het goede doel en blijf afstemmen. Hij of zij is de enige die je echt kan vertellen welke spullen nodig zijn. Blijf daarnaast bij het ingeslagen pad. Het is verleidelijk om ineens van aanpak te veranderen, maar zo maak je het alleen maar ingewikkeld voor jezelf. Het moet wel een beetje leuk blijven. Oh, en als dan alles achter de rug is en het goede doel laat meerdere keren weten dankbaar te zijn… ja, dan is het heus ook tijd voor een welverdiend applausje voor jezelf.

Cecile Bol

Schrijver / dichter / foodie @ Hommelgaard

Zelfstandig ondernemer met tekstbureau Studio Vuurvogel || Dichter, vooral in het Engels || Gezin met Remi, Emily, poes & wat kippen