Het moeilijkste aan veganist zijn is… dat anderen dat niet zijn
Voor ik veganist werd had ik een beeld dat het allemaal zo moeilijk was. Dat ik niet zonder kaas zou kunnen en dat ik een paria van mezelf zou maken. Gelukkig heb ik ondanks de vooroordelen de stap wel gemaakt en blijkt het allemaal heel erg mee te vallen. Op één ding na.
Say cheese
Toen ik nog vegetariër was en er over nadacht om veganist te worden, dacht ik dat de grootste hobbel die ik moest nemen was, dat ik kaas zou moeten missen. Bij bijna alle maaltijden die ik at zat kaas in enige vorm. Tussendoor als ik trek had in iets hartigs, wat bij mij nogal eens voorkomt, at ik een blok kaas. Kaas op brood, kaas op een pizza, een dikke laag kaas over een ovenschotel, kaas, kaas, kaas en nog eens kaas.
In het begin was ik dan ook erg op zoek naar kaasvervangers. Of iets wat mijn hang naar hartig kon bevredigen maar om nou te zeggen dat dát nou het moeilijkste was? Ik ontken niet dat ik af en toe van een uitlopend stuk brie droom maar een grotere uitdaging was en is soms nog steeds het vervangen van eieren. Allereerst omdat in veel producten ei zit verwerkt en je in het begin een oogspierverrekking oploopt bij het lezen van alle ingrediëntenlijstjes op verpakkingen (er zou een wet moeten komen die piepkleine lettertjes op verpakkingen verbiedt).
Een ei hoort er niet bij
Ten tweede kun je heel veel soorten gebak en bepaalde gerechten niet meer maken op de manier die je gewend was en sommige gerechten kun je helemaal niet meer maken. Een enkel ei is nog wel te vervangen door een alternatief (zie hier waarmee je eieren kunt vervangen) maar ik was gewend om taarten te bakken waar gemiddeld een ei of acht in gingen. Het was best even lastig om te accepteren dat je de luchtigheid die daarmee gepaard gaat nooit meer zult bereiken. Bovendien was mijn omgeving op het gebied van koken en bakken nogal wat van me gewend en wilde ik met alle geweld aan deze standaard blijven voldoen. Veel vegan recepten voldeden in mijn ogen dan ook niet. Een recept voor een simpele luchtige basiscake vinden werd een ware missie en die heb ik dan gelukkig ook gevonden op de blog van Engelwortel.
Plantaardige snob
Dat veel vegan recepten niet aan mijn standaard voldoen ligt er niet aan dat ze veganistisch zijn. Voorheen vond ik een recept ook niet snel goed en veranderde ik ook altijd van alles. Een beetje vervelend om toe te geven, maar ik ben gewoon een snob op dat gebied. Met dat verschil dat ik altijd precies wist waarmee ik wat moest vervangen en ik op mijn honderd jaar ervaring in de keuken kon vertrouwen.
Nu moest ik mij nieuwe bereidingswijzen aanleren en het werd ook een ontdekkingstocht naar nieuwe ingrediënten. Daar was ik in het begin best wat tijd mee kwijt. Inmiddels heb ik mijn draai in de plantaardige keuken wel gevonden en weet ik ook niet-veganisten te overtuigen met mijn gebak en gekook. Iets wat ik erg leuk vind, want ik wil het juist uit de geitenwollensokkensfeer halen en enige tegenstand onderuit halen door simpelweg zulk heerlijk eten te maken dat zelfs de grootste Fred Flintstone nog een keer opschept.
Bekeerling
Terugkijkend kan ik zeggen dat het mij zeker een maand of vier heeft gekost voordat ik weer een beetje gelukkig werd in de keuken. Toch is dat nog steeds niet de grootste hobbel die je hebt te nemen als veganist. Het moeilijkste aan een veganist zijn, is dat de meeste mensen dat niet zijn. Dat bijna iedereen in je omgeving niet ziet wat jij ziet. Het is voor mij nu zo normaal dat je geen dieren gebruikt voor je eigen genoegen dat ik het zo raar ben gaan vinden dat anderen dat wel doen. Het is niet eerlijk, ik weet het, een half jaar geleden gebruikte ik ook nog zuivel en eieren. Wat dat betreft ben ik net als een bekeerling die net gestopt is met roken en andere rokers er op wijst dat roken vies is.
Verleiden zonder lijden
Keer op keer verbaast het me zo erg dat mensen zo ontzettend weinig weten, of willen weten, over de herkomst van hun eten. In die zin is het veganisme voor mij ook een oefening in geduld geworden. De tijd is aan mijn zijde; veganisme is aan een opmars bezig en intussen moet ik mij tevreden stellen met kleine overwinningen. Met mijn kookkunsten verleid ik, overtuig ik en laat ik proeven dat plantaardig eten gewoon heerlijk voedsel is, alleen ontbreekt er één ingrediënt: het lijden van een ander wezen.
Op de foto boven deze blog zie je een zelfgemaakt kaasje van cashewnoten; niet moeilijk, superlekker op brood.
