Kind & Opvoeding

Samen eten met onze baby (nu peuter): bijna elke dag een feest met de Rapley-methode

Je kind geen prakjes voeren met een lepeltje, maar direct zelf laten prutsen met grotere stukken voedsel… Toen ik voor het eerst las over de Rapley-methode, dacht ik meteen: dit past echt bij ons en ook bij onze dochter. Inmiddels is ons kind 2,5 jaar. Na ruim twee jaar Rapley is het tijd voor het delen van onze ervaringen.

Wat is die befaamde Rapley-methode nou?

Gill Rapley beschrijft haar methode heel uitgebreid in haar boek Baby-Led Weaning. Maar eigenlijk is het precies die drie woorden: de door de baby geleide overgang van melk naar vaste voeding. Je begint wat later, want je kindje moet stevig rechtop kunnen zitten, en slaat het voeren met gepureerde hapjes over. En vervolgens gaat het niet alleen om het eten (tot 1 jaar is het toch nog maar bijvoeding), maar vooral ook om het kennismaken met smaken en texturen, het spelenderwijs leren, het sociale aspect van gezamenlijk eten en het ontwikkelen van de fijne motoriek. Een geweldige samenvatting van de Rapley-methode (pdf) inclusief tips vind je op haar website.

Waarom we uit volle overtuiging kozen voor Rapley

Eigenlijk was mijn aandeel in deze keuze in eerste instantie vrij egoïstisch. Ik houd gewoon niet van voeren. Het kost klauwen vol tijd, het ziet er smerig uit, hapjes stinken altijd naar kots (uit een potje of zelfgemaakt, ik vind het kots, ik houd ook niet van soep bijvoorbeeld), en ik wil zelf gewoon ook een beetje leuk kunnen eten. Daar kwam als heel belangrijk argument bij dat autonomie het fundament van onze opvoeding is. En als ik mijn kind leer dat ze baas is over haar eigen lichaam, hoe kan ik dan het tegen wil en dank naar binnen duwen van een lepel in vredesnaam legitimeren? Verder wilden we graag tegelijk kunnen eten met ieder vooral aandacht voor zijn eigen bord. En ten slotte had ik eerlijk gezegd gewoon geen zin in prakjes en prutjes maken.

Gelukkig waren er ook nog een hele hoop andere positieve redenen om voor Rapley te kiezen. De fijne motoriek krijgt een flinke boost. Je kind leert heel goed luisteren naar het eigen lichaam: soms eet je kind daarom wat meer en soms wat minder. Prima! Dat scheelt een hoop complexen op latere leeftijd. Bovendien is de theorie dat je kind gemakkelijker bijzondere en exotische voedingsmiddelen zal lusten. Samengevat: we zagen alleen maar voordelen.

5 maanden: we gaan van start en het begin was geweldig

Met vijf maanden kon onze dochter prima stevig zitten in haar kersverse kinderstoel. Ze was er wat dat betreft vroeg bij en dat was voor ons ook het startsein om voorzichtig te beginnen met vaste voeding. We kochten een stuk zeil voor onder haar stoel en gaven haar een gegrilde groene asperge. Daar begon ze wat op te knagen zonder echt hapjes te nemen. Wel was meteen duidelijk dat ze het retegezellig vond om op gelijke hoogte met ons aan tafel te zitten met iets vergelijkbaars op haar bord.

bamboe-kinderservies-3

En zo begon een avontuur dat gevuld was met vallen en opstaan, voor haar en voor ons. De eerste keer zaten de enchiladas op het plafond (nou ja, spreekwoordelijk), maar het was een feest. Maar gaandeweg ging er steeds meer echt naar binnen en zagen we hoe ze genoot van elke gram. En soms niet, dan vond ze iets vies. Verrassend was ook om in de praktijk te zien wat ik al in het boek had gelezen: op sommige dagen vrat ze zich vol aan de eiwitbronnen en liet ze de koolhydraten links liggen, op een andere dag at ze ineens een hele stronk broccoli en bleef de rest onaangeraakt. Maar tekenen van honger zagen of merkten we nooit. En geplust en gemind at onze inmiddels dreumes al vrij snel behoorlijk gezond.

Hoe onze peuter van 2,5 jaar eet

Inmiddels is ons kind een echte peuter. En gelukkig, gelukkig, gelukkig heeft haar twee-is-nee periode op het gebied van eten maar heel kort geduurd. Tuurlijk, ze wil van tafel als ze geen zin meer heeft. Maar verder is eten voor haar echt iets gezamenlijks. Ze dekt samen met ons de tafel en geniet van de gezelligheid en van lekker eten. Ze lust lang niet alles en haar lievelingseten is gewoon patat, maar ze lust veel en kent ook veel. En ze probeert graag nieuwe dingen. Ik vind het nog steeds heerlijk om haar dingen te laten proeven die ze misschien wel of misschien niet zal lusten. Is het lekker (sinaasappeljam, drumstick, kastanje)? Punt voor ons! Is het vies (blauwschimmelkaas, ananas, rauwe tomaat)? Prima, ook goed, komt later wel weer.

En daarom zijn we nu met 2,5 jaar wel eindelijk op een punt beland dat we eigenlijk geen enorme rekening meer hoeven te houden met haar qua koken. Tenminste niet anders dan dat je sowieso al doet als huisgenoten onderling. Het zou alleen wel leuk zijn als ze eens zou beginnen met mes en vork…

Wat we tegen vonden vallen aan de Rapley-methode

  • Onze dochter eet wel haast fundamentalistisch met haar handen. Yoghurt lukt zelf met de lepel, vastere zaken gaan gewoon weer met de handen. Kwark bijvoorbeeld. Of humus. Een beetje meehelpen met het smeren van een broodje lukt. Het eenmalig ergens in prikken ook. Maar handen blijven vooralsnog haar geprefereerde gereedschap.
  • Voortvloeiend hieruit moeten we haar toch soms voeren. Dan wil ze best pastasaus eten, maar weet ze gewoon niet hoe ze dat moet aanpakken. En dan pakken we er toch maar een vorkje bij.
  • Hoewel ze nu eindelijk met 2,5 jaar wel vrijwel alles lust, heeft dit wel langer geduurd dan we hadden gehoopt en gedacht. ‘Gewoon met de pot mee-eten’ was echt niet zo gewoon als het ons werd voorgespiegeld. Gelukkig leer je al snel ‘bypasses’ toepassen, zoals een extra groente erbij serveren.
  • Hoe gezond vrijwel alles ook is dat we haar voorzetten: de voorkeuren lijken we ingebakken. Patat, pannenkoek, koekjes, chocola… Uit het oog, uit het hart gelukkig. Maar dat dit toch zo groeit, is mij wel tegengevallen.

bamboe-kinderservies-1

Waarom ik zeker opnieuw voor Rapley zou kiezen

  • Het scheelt zo enorm veel tijd in de keuken. Het enige dat je hoeft te doen is onderdelen van je eigen eten in aparte hoopjes op een bordje leggen. En hoe ouder je kind, hoe meer het eten gewoon door elkaar kan.
  • Het uitproberen van nieuwe smaken is heel erg leuk. Ik sta nu zelf ook veel meer open voor gekke producten. Met z’n drieën een dragonfruit opensnijden en proeven bijvoorbeeld. Het kan voor ons soms net zo’n avontuur zijn als voor haar.
  • Door haar zoveel ruimte te geven, zijn we op heel gedetailleerd niveau op de hoogte van haar voorkeuren. Verwennen hoeft daardoor niet altijd met patat, maar blijkt net zo goed te kunnen met granaatappelpitjes, een paar walnoten of een schep humus.
  • Het consultatiebureau sloeg steil achterover van de fijne motoriek van onze dochter. Al op heel jonge leeftijd was ze uitermate behendig in het tussen duim en wijsvinger oppakken van doperwten.
  • Het is vet gezellig. Natuurlijk moet er soms wat onderhandeld worden als onze dochter het liefst 10 augurken en 0 rijstkorrels wil eten. Maar eigenlijk hebben we nooit gehuil of gezeur aan tafel. Nooit gehad ook. En het maakt andersom ook het spel in jezelf los. We zitten regelmatig met z’n allen te drummen op tafel of liedjes te zingen. Zonder dat alles om haar draait. We kunnen ook prima met z’n tweeën een gesprek hebben, terwijl zij gewoon eet. Gewoon. Heel natuurlijk.

Al met al zou ik met de kennis van nu direct weer voor Rapley kiezen. En misschien dan zelfs wel nog wat fundamentalistischer, in de hoop dat ze iets sneller vaardig wordt met haar bestek. Of misschien wel precies zoals we het gedaan hebben. We hebben op dit moment een peuter die dagelijks luid juichend aan tafel zit. En dat is de allergrootste winst.

Hoe zijn jouw ervaringen met Rapley? Of twijfel je en heb je vragen? Let me kow!

Cecile Bol on LinkedinCecile Bol on PinterestCecile Bol on TumblrCecile Bol on TwitterCecile Bol on Wordpress
Cecile Bol
Schrijver / dichter / foodie @ Hommelgaard
Zelfstandig ondernemer met tekstbureau Studio Vuurvogel || Dichter, vooral in het Engels || Gezin met Remi, Emily, poes & wat kippen