Mocht je de Amerikaanse comédienne Amy Schumer nog niet kennen: ze staat bekend om haar scherpe tong en haar openhartigheid (vaak op het banale af). Op die manier dwingt ze regelmatig discussies af over emancipatie en popular culture. De 36 essays in haar eerste boek ‘Het meisje met de onderrugtattoo’ voldoet precies aan dit plaatje. Ik had meteen een haat-liefdeverhouding met dit boek. Sommige hoofdstukken vond ik simpelweg te inhoudsloos en vulgair of ‘haha-zie-mij-eens’. Andere hoofdstukken raakten mij diep.
Het lijkt soms wel totaal absurd dat het nog een issue is in de 21ste eeuw, maar we zijn er helaas nog lang niet op het gebied van mensenrechten, waaronder de rechten van vrouwen. Op Eigenwijs Blij schreven we dan ook vele malen over feminisme en emancipatie. In deze compilatie vind je een overzicht van vrouwenrechten vroeger, nu en in de toekomst, zowel in ons eigen land als ver weg van ons bed (maar hopelijk niet ver weg van ons hoofd en ons hart).
We zijn inmiddels toch wel zo’n beetje klaar met de wereldwijde vrouwenemancipatie. Toch? Nare verhalen zijn uitzondering, geen regel. Toch? Hoe verbijsterend pril, fragiel en lokaal onze beschaving op dat vlak is, dringt pas echt goed door je door tijdens het lezen van ‘De oorlog tegen van vrouwen’ van BBC-journalist Sue Llyod-Roberts. Twaalf indrukwekkende hoofdstukken aan ellende én de moed om terug te vechten zullen je wereldbeeld voor altijd veranderen.
Of je nou een groot sportliefhebber bent of niet, je ontkomt er niet aan dat je doorlopend geconfronteerd wordt met sportnieuws. Zeker ten tijde van de Olympische spelen kun je de TV niet aanzetten of internet niet bezoeken zonder dat je allerlei berichtgeving ziet over sportprestaties, achtergronden bij sportprestaties en de mens achter de achtergronden van de sportprestaties. Maar hoe wordt er over vrouwelijke sporters geschreven en gesproken?
Ooit grapte ik semi-serieus aan de eettafel van mijn schoonfamilie: “Het is tegenwoordig makkelijker om een meisje te zijn, want je mag meer dan jongetjes. Tot je 13 wordt, dan pakken ze je alles weer af.” Deze opmerking werd mij niet helemaal in dank afgenomen, maar ik vind het nog steeds. Speel maar lekker met auto’s en klim in bomen, maar zodra je gaat puberen ben je toch vooral een lustobject dat idealiter lief en meegaand moet zijn. Hoe behoed ik mijn eigen dochter in vredesnaam voor dit lot? Ik las ‘21st Century Girls’ van Sue Palmer en werd een stukje wijzer.
Het is een automatisme geworden als ik naar een opleiding of cursus voor mijn werk ga: vrouwen tellen. Vaak valt het vies tegen en ben ik snel uitgeteld want het aantal vrouwen dat in de ICT-sector werkzaam is, is bedroevend laag en neemt zelfs af. Best gek, als je bedenkt dat er geen dag voorbij gaat zonder dat we gebruik maken van computers en techniek, in allerlei beroepen maar ook thuis. Hoe kan het dan dat er zo weinig vrouwen deel uit maken van iets waar niemand aan voorbij kan gaan?
Het kan verleidelijk zijn om, als je als blogger ergens gratis naartoe mag, alleen maar heel blij iets positiefs te schrijven. Maar ik ben niet alleen graag blij, maar ook graag eigenwijs. Toegegeven: het toch best hectische allegaartje aan kraampjes en workshops omtrent food, body en mind dat we zondag 5 juni in de jaarbeurs aantroffen na een treinreis van 2,5 uur was even een teleurstelling. Toen besloten we het advies ter harte te nemen dat ons vanaf een ansichtkaart toeriep: we besluiten om vandaag alleen maar te genieten. We vonden alsnog een paar kostbare pareltjes.
Acht maart a.s. is het weer zover: Internationale vrouwendag. Er zijn er die zich afvragen of dat nog nodig is. Ze zien het als één van de vele dagen die er zijn, een soort Moederdag. Het is tegenwoordig ook bijna elke dag wel ‘de dag van’. Toch is deze dag anders. Het is niet voor niets een internationale dag. Het gaat over vrouwenrechten in de hele wereld en hoewel het hier in Nederland best goed gaat met de positie van de vrouw, is er ook hier nog veel te winnen. Het thema van vrouwendag 2016 is Sisterhood.
Een bekentenis: voor mij is er weinig aantrekkelijker dan een man die een boek leest. Waarom? Omdat dat betekent dat hij kan denken en dat op dat moment ook aan het doen is. Lezende vrouwen zijn minstens zo interessant. Want zich verstoppen in hun eigen denkwereld, dat mogen vrouwen nog niet zo heel lang. In ‘Vrouwen die lezen zijn gevaarlijk’ vind je een boeiende reeks afbeeldingen van lezende vrouwen en een uiteenzetting van het waarom achter dat gevaar en die aantrekkingskracht.
Een simpel stopwoordje kan enorm veel effect hebben op hoe anderen je zien én op hoe je jezelf ziet. Een Engels artikel over hoe vrouwen zichzelf op de werkvloer ondermijnen met het stopwoordje ‘just’ zette mij aan het denken. Hebben we in Nederland ook zo’n woord? Jazeker, en ik gebruik het zelf veel te vaak. Vanaf nu zo min mogelijk. Weet jij welk woord ik bedoel?