Een paar jaar geleden leek ik wel omringd door drie kampen: redelijk fundamentalistische gelovigen (het woord is het woord), felle atheïsten (liefhebbers van Richard Dawkins) en nonchalante agnosten die het allemaal maar weinig kon schelen (na hen de zondvloed, so to speak). Ik voelde mij bij geen van drieën thuis, maar kwam er zelf niet uit. En toen ineens was daar Karen Armstrong en haar boek ‘The Case for God’. Sindsdien kan ik met nuance naar religie kijken en heeft spiritualiteit een voor mijzelf zinnige plek gekregen in mijn leven.
De meeste van mijn helden begonnen al in mijn tienertijd met hun belangrijke invloed. Ik ontplooide mijzelf, maar ergens bleef iets knagen. Was het raar of zielig dat ik het heerlijk vond om oudjaarsavond in mijn uppie te vieren? Was het wel gezond dat ik liever een avond aan MMORPG Maplestory ‘verspilde’ dan aan bijkletsen in de kroeg? Susan Cain trok in 2012 het juk van deze twijfel in één keer van mijn schouders. Introvert zijn in een extraverte wereld is soms lastig, maar veranderen is nergens voor nodig!
Hij komt regelmatig ter sprake in gesprekken met een van mijn beste vriendinnen: “Die Jamie Oliver, die moet gewoon een Nobelprijs winnen.” Dat er geen categorie Nobelprijs bestaat die bij hem zou passen, dat negeren we dan maar even. Jamie zorgde niet alleen voor een revolutie in mijn eigen keuken en in de keukens van vele van mijn vrienden: hij blijft zich ook onvermoeid inzetten voor beter, gezonder en lekkerder eten en koken wereldwijd. Met recht onderdeel van het fundament waarop Eigenwijs Blij gebouwd is.
Als er iemand is die mij in de afgelopen jaren heeft laten zien dat langdurige scholing niet per se noodzakelijk is voor een slimme geest, dan is het wel Caitlin Moran. Deze Engelse journalist en rebel schrijft al sinds haar tienerjaren voor allerlei magazines en heeft inmiddels al meerdere boeken op haar naam, waaronder How to Be a Woman. Ze neemt zichzelf op de hak waar het kan, maar is snoeihard waar het moet. En dat dan vooral op het gebied van feminisme en economische gelijkheid in het algemeen. Verplicht volgen op Twitter!
Als bewonderaar van David Bowie kon ik er niet omheen. In het Groninger Museum was er een tentoonstelling van het leven en werk van mijn grote held met de titel: ‘David Bowie Is’. Ik ging er heen en kwam terug met een mengsel van blije en verdrietige gevoelens, maar vooral raakte ik voor de zoveelste keer geïnspireerd door dit fenomeen.
Oh, wat vond ik hem irritant. Kinderachtig. Schreeuwerig. Slapstick. Vies soms (vaak). En toch werd ik gezegend met mini-crushes (van de aard ‘Je ne sais quoi’) op zowel Young One Rick als evil staatsman Alan B’Stard. Met deze twee rollen dwong Rik Mayall mij als tienermeisje omstreeks 1995 tot nadenken over mijn eigen politieke kleur. En verdorie, ineens was ie dood. Pas toen ontdekte ik zijn geweldige ‘5 gouden regels’… Zo, dat waren wel weer genoeg veren voor in je kont Rik!
Ik was er zo een: ik had het wel een beetje gehad met dat gemiep over feminisme. Tot er ineens iemand in the spotlight werd gezet als nieuwe hoofdredacteur van een blad waarvan ik vond dat ik het interessant zou moeten vinden, maar dat toch nooit vond: Opzij. Ik kocht het eerste nummer met haar aan de leiding, werd direct lid en bleef dat tot ze weer wegging. Margriet van der Linden maakte van mij een born again feminist en plantte in die zin zelfs een van de eerste voorzichtige heipalen van dit blog.
Ik moet toegeven: toen ik voor deze serie mijn ‘eigenwijs blije helden’ op een rijtje zette, stond Jools Holland er nog niet tussen. Want wat heeft de presentator van een muziekprogramma nou met de thema’s van dit blog te maken? Maar afgelopen Hootenanny, zijn jaarlijkse programma met Oud en Nieuw, gaf de doorslag. Jools Holland bevrijdde mij jaren geleden van het hokjesdenken over de meest universele taal die de mens rijk is: muziek. Als dat niet eigenwijs blij is, dan weet ik het ook niet meer.
Sommige kinderen groeien op met felgekleurde helden. Mijn helden waren sober gekleurd: bruin, grasgroen en oker. Ik heb het over de figuren in de kinderboeken van Arnold Lobel, en dan vooral Kikker en Pad. Waarom is Arnold Lobel mijn held? Omdat hij de basis legde voor zowel mijn morele besef als mijn liefde voor lezen en boeken. Hij is onmiskenbaar onderdeel van mijn fundament onder eigenwijs blij in het leven staan.