Wanneer ik aan iemand vertel dat ik voor een veganistische levensstijl heb gekozen, dan roept dat bijna altijd een reactie op. De leukste is natuurlijk als blijkt dat mijn gesprekspartner ook een veganist is. Hoe mooi is het om iemand tegen te komen aan wie je niets hoeft uit te leggen en waarmee je direct al zoveel raakvlakken hebt. Maar dat gebeurt helaas niet zo vaak. Soms zijn er mensen die mijn keuze belachelijk maken, direct een defensieve houding aannemen en roepen dat ik het zelf moet weten maar dat zij ‘hun’ stukkie vlees niet laten staan (volgens mij is het stukkie vlees niet van hen, maar van het dier wat er voor dood moest).
Hout is toch altijd duurzaam? Als het tenminste niet uit een tropisch woud komt en als er keurig nieuwe bomen worden teruggeplant. Dan is er niets aan de hand….toch? Enige tijd terug zat ik bij een presentatie van Avenir Fôret. Dat er een problematische kant aan hout zit wist ik al. Toch bleek de werkelijke situatie nog meer vragen op te roepen. De huidige kwaliteitslabels zijn niet meer dan een groene façade om een industrie te verbergen die verre van duurzaam is.
Sommige mannen voelen zich pas écht man als ze een groot stuk vlees op de barbecue leggen of een machine bedienen die veel lawaai maakt. De bladblazer is zo’n machine. Hij maakt een hoop lawaai, doet veel stof opwaaien en je weet zeker dat iedereen in de straat weet dat je in de tuin aan het werk bent. Gemeentewerkers zijn er ook gek op. Als een zwerm zoemende bijen kun je ze op een grote afstand door woonwijk horen gonzen. De overgrote meerderheid van weldenkende Nederlanders heeft een hekel aan bladblazers en hun eigenaren. En terecht, want bladblazers hebben geen enkel nut. Sterker, ze zijn slecht voor je tuin én je portemonnee. Dus zo’n man met bladblazer is niet alleen irritant voor z’n buren, maar ook een beetje naïef. Hij is in het bladblazercomplot getrapt.
Wie een beetje into eco is, heeft wel eens gehoord van de ecologische voetafdruk. Je voetafdruk is kort door de bocht de ruimte die je door je consumptiepatroon inneemt op de Aarde. Wat de Aarde ons te bieden heeft, is nu eenmaal niet oneindig. En als we allemaal meer gebruiken dan dat er eigenlijk is, putten we de Aarde steeds verder uit. Ik was wel benieuwd of mijn ecologische voetafdruk na twee jaar voortschrijdend inzicht flink afgenomen zou zijn. Tijd voor een test en eventueel tips voor nog verdere verkleining in de toekomst.
Chantal schrijft over boeken. Ze vindt het belangrijk om regelmatig rustige dingen te doen als tegenwicht in onze snelle maatschappij. In dit interview lees je hoe Chantal ‘eigenwijs blij’ leeft en welke stappen ze nog wil gaan zetten.
Laten we voor de aardigheid eens met positief nieuws beginnen. Deze site heet tenslotte Eigenwijs Blij en niet Eigenwijs, maar toch wel een beetje Verdrietig: bijna elk restaurant heeft tegenwoordig wel vegetarische gerechten op de kaart staan. Is er echter iemand die mij kan uitleggen waarom het vegetarische hoofdgerecht dan eigenlijk altijd een gerecht met geitenkaas is? Maar dan ook in vele varianten: gebakken in de oven, in een maaltijdsalade, gegrilde geitenkaas, en het toppunt van culinaire ambitie: geitenkaas met walnoten en honing. Ik ken mensen in mijn omgeving, die inmiddels geen geitenkaas meer kunnen zien!
Lex Krishnadath blogt sinds deze zomer voor Eigenwijs Blij. Hij is student Psychology en heeft kampioenstitels karate op zijn naam staan. Maar hij is vooral veel bezig met het behalen van allerlei persoonlijke doelen. Zo probeert hij een jaar lang elke week een non-fictie boek te lezen. In dit interview lees je hoe Lex ‘eigenwijs blij’ leeft en welke stappen hij nog wil gaan zetten.
Ik kan rustig stellen dat ik het erg getroffen heb met al mijn leuke werkzaamheden. Voor mijn baan kom ik op het TT circuit en aan boord van schepen, voor mijn eigen bedrijf kijk ik in de keuken van de bibliotheek, een schildersbedrijf, een pompverhuurbedrijf of gemeentes en ik schrijf blogs over wat mij zoal bezighoudt. Diversiteit alom en ik verveel me dan ook geen moment. Af en toe komt er zo iets leuks voorbij wat je gewoon niet kan weigeren. Een netwerk-vriendin vroeg me of ik als kritisch consument in gesprek wilde met een duurzame boer. Ik hoefde verder niets te doen: vragen stellen en geïnteresseerd zijn in zijn antwoord en verhaal. Het verhaal werd door een journalist gemaakt die er bij zat en een fotograaf zou een leuke foto maken. Nou, dat scenario past uitstekend bij mij.
Danielle Vergonet (rechts op de foto) is eigenaar van Dhana Chocolade, een uniek klein chocoladebedrijf. Daarnaast kan ze erg geniet van speciaalbier en kiest ze zo veel mogelijk haar eigen (avontuurlijke) pad in het leven. In dit interview lees je hoe Danielle ‘eigenwijs blij’ leeft en welke stappen zij nog wil gaan zetten.
Ik had nog wel zo met mijn wederhelft afgesproken dat ik gewoon zou beginnen, zonder heisa te maken. Geen collectieve e-mail naar vrienden en familie. Of weet ik wat. Maar ik heb iets nodig om een besluit te onderstrepen en iets publiceren werkt daarvoor nu eenmaal het beste. Morgen (28 juli) word ik 35 jaar. Het aankomende jaar ga ik het proberen: helemaal plantaardig leven. Als het bevalt, dan natuurlijk langer. Maar voor nu vind ik het, als creatieve foodie, vooral ontzettend spannend. Ieks!