Het begint zo langzamerhand een traditie te worden. Elke zomervakantie lees ik het meest recente boek van econoom Yanis Varoufakis. En elke keer snap ik er enerzijds weer een beetje meer van en blijf ik anderzijds nog erger verbijsterd achter. ‘Adults in the room’ spant op dat vlak de kroon. Hoe hij langzaam de Griekse politiek in werd gezogen en de gang van zaken van Europa van binnenuit kon meemaken leest als een thriller. Spoilers: een happy ending blijft uit.
Het zijn niet de vaakst gelezen artikelen op Eigenwijs Blij, maar ik vind schrijven over kookboeken te leuk om het niet te doen. De afgelopen 2,5 jaar heb ik dan ook meerdere kookboeken getrakteerd op een recensie. Sommige gaan over vegan food, andere over andere groene of anderszins eigenwijze manieren van koken. Ken jij ze al? Wat is jouw favoriete kookboek?
Ik vond het passen bij zowel mijn culinaire interesses als bij een stukje bij beetje meer eigenwijs blije levensstijl: inmaken en jam maken en zulke dingen. Vroeger deed iedereen het, dus moeilijk zou het niet kunnen zijn. En toch bleef ik er maar tegenaan hikken. Ik durfde gewoon niet, bang om twee maanden later potjes vol schimmel open te maken. Of mensen te vergiftigen. En bovendien zijn de meeste recepten zo vreselijk doorsnee… Tot ik las over het boek The Modern Preserver van Kylee Newton. Ik was van plan om het boek voor mijn verjaardag te vragen, maar kon al snel niet meer wachten. Ik probeerde en proefde… en nu is het hek eindelijk van de dam. Wauw!
Het overkomt ons niet heel erg vaak: dat we een kledingstuk weg moeten doen, omdat het zo erg is versleten, dat het echt ondraagbaar is geworden. Dat dat in het verleden heel anders was, wordt buitengewoon informatief en prettig leesbaar beschreven door Ileen Montijn in haar boek: Tot op de draad, de vele levens van oude kleren.
Vroeger leek alles wel simpeler te zijn. Opvoeden in ieder geval, want je deed gewoon maar wat. Tegenwoordig zijn er zo veel vraagstukken om over na te denken… Zeker met een dochter, want hoe maak je daar nu een beetje een leuke, gezellige, zelfverzekerde feminist van en dan weer zonder door te slaan? Een vriendin van schrijver Chimamanda Ngozi Adichie stelde dezelfde vraag. Adichie antwoordde met een lange brief met daarin vijftien suggesties. Later werd de brief ietwat herschreven tot het manifest ‘Lieve Ijeawele, of Een feministisch manifest in vijftien voorstellen’.
Een échte moestuin waarin je niet hoeft te spitten, niet hoeft te bemesten en geen onkruid hoeft te wieden. Wát?! Toen ik ruim 2 jaar geleden een moestuin wilde beginnen, omdat ik graag nog eigenwijzer en blijer wilde gaan leven, las ik op internet over de Makkelijke Moestuin. Een enthousiaste jongen legde in een leuk Klokhuis-filmpje uit dat het echt heel makkelijk is, dat iedereen het kan en dat het heel weinig werk is. Juist. Dat was precies het tegenovergestelde van wat ik tot dan toe wist over moestuinieren.
De eerste keer dat ik dit boek las zat mijn dochter ruim 30 weken in mijn buik. Ik vond het toen een heel zinnig boek en heb veel ervan meegenomen naar onze huidige opvoeding. Vriendin Marianne was ook enthousiast en beloofde na de geboorte van Eigenwijs Blij ooit wel eens een recensie erover te schrijven. Prima. Tot ik erachter kwam dat we het over twee verschillende boeken hadden. Tijd om Franse kinderen gooien niet met eten van Pamela Druckerman opnieuw te lezen en alsnog een recensie met jullie te delen.
Ik had dit kookboek al een tijdje in huis, in de originele Engelse versie, maar had er nog amper uit gekookt. Alleen een bepaalde omelet met spinazie rolde regelmatig onze keuken uit. Twee jaar na het verschijnen van ‘Everyday Super Food’ van Jamie Oliver werd het wel eens tijd om mij wat meer in zijn recepten onder te dompelen.
Toen ik dit boekje twee jaar geleden ergens zag liggen wist ik al dat ik dit (via zijn dochter) aan mijn zwager wilde geven. Lekker bouwen en prutsen met spullen uit het bos. Ik zag het ze al helemaal doen samen. En ondertussen was ik zelf ook wel nieuwsgierig geworden naar ‘Het Bosboek’.
Toen ik begon te lezen was ik nogal sceptisch; weer een boek over gezond eten… Maar het leest verrassend gezellig weg en geeft ondertussen nog heel nuttige tips ook! Tegelijkertijd is het ook een verrassende en openbarende kijk op hoe de Amerikaanse (en Franse) eetcultuur in elkaar zitten. Dit is wat ik meeneem van het boek: French kids eat everything.