De eerste keer dat ik dit boek las zat mijn dochter ruim 30 weken in mijn buik. Ik vond het toen een heel zinnig boek en heb veel ervan meegenomen naar onze huidige opvoeding. Vriendin Marianne was ook enthousiast en beloofde na de geboorte van Eigenwijs Blij ooit wel eens een recensie erover te schrijven. Prima. Tot ik erachter kwam dat we het over twee verschillende boeken hadden. Tijd om Franse kinderen gooien niet met eten van Pamela Druckerman opnieuw te lezen en alsnog een recensie met jullie te delen.

Franse opvoeding

Het boek dat Marianne had gelezen was ‘French kids eat everything’, niet heel raar dat ik in de war was, toch? Blijkbaar is er iets met die Franse opvoeding die ons aanspreekt of waar we in ieder geval boeken over willen lezen. Overigens was Marianne juist verrast over de gekke Amerikaanse eetcultuur.

Pamela Druckerman

Het door mij gelezen boek over de Franse opvoeding en dan vooral het Franse ouderschap was een paar jaar geleden een enorme bestseller. De schrijfster is een Amerikaanse die is getrouwd met een Fransman en woont in Parijs. Vanuit haar thuisland kreeg zij mee dat kinderen de spil in het gezin zijn. Zodra ze er zijn gaat alle focus naar de kinderen, naar hun prestaties en naar hun welbevinden. Het gaat er in Amerika blijkbaar heel hectisch aan toe. In Frankrijk zag ze dat het ook heel anders kon. Toen ze eenmaal zelf een kind kreeg, ging ze extra goed opletten op haar omgeving.

Ruggenprik

Het eerste hoofdstuk van Franse kinderen gooien niet met eten is echter nogal raar. De auteur stelt dat eigenlijk alle Franse vrouwen kiezen voor een ruggenprik. In mijn ogen vrijwel nooit nodig, maar goed, mogelijk is het cultureel. Wel is de conclusie die trekt Pamela Druckerman heel interessant: Franse vrouwen kiezen voor zichzelf. Ze zijn vrouw en mens en daarbij toevallig ook moeder. En dat begint dus al bij de bevalling.

Mama is meer dan een mama

Dat is dan ook een van de rode draden in de Franse opvoeding, volgens de ervaringen van Pamela Druckerman. Mama wil op een gegeven moment ‘s nachts weer slapen en graag ook weer intellectueel uitgedaagd worden. En dus worden baby’s al vrij snel getraind om ‘s nachts door te slapen en wordt de crèche heel normaal gevonden. Daarnaast zorgt mama, puur voor haarzelf, er gewoon omdat ze dat wil voor dat die zwangerschapskilo’s snel verdwijnen. En als de kinderen wat ouder zijn, leren ze dat ze niet zomaar de slaapkamer van papa en mama binnen mogen wandelen. Niet dat de kinderen er niet toe doen, maar ze zijn niet het centrum van het universum, zoals ze dat in veel Amerikaanse gezinnen wel zijn.

Wachten

En ander essentieel onderdeel van deze visie is het aanleren van kunnen wachten. Een uiterst kostbare skill overigens. Niet alles kan en hoeft nu. Dat zie je al vroeg terug in de Franse slaaptraining, maar ook in heel veel andere dingen. Franse kinderen moeten wachten op hun beurt als de ouders in een volwassen gesprek zijn. Ze leren al heel snel aan dat er netjes vier eetmomenten per dag zijn en dat ze daarbij gewoon moeten eten wat de pot schaft. En in het weekend is er bijvoorbeeld een bakdag. Alleen dan is er wat te snoepen en ook daarop moet weer netjes worden gewacht. Het klinkt heel onzinnig wellicht, maar goed kunnen wachten maakt je leven een stuk fijner. Je leert zelfbeheersing en leert ook omgaan met verveling gedurende het wachten. Iets waar we zeker in de huidige tijd van on demand en instant gratification zelf ook nog wel wat van kunnen leren.

Streng?

Mogen Franse kinderen dan helemaal niks? Verre van dat! Dat vind ik nu juist zo leuk aan de Franse opvoedstijl. De Franse kinderen mogen juist heel veel, maar wel binnen vooraf vastgestelde grenzen. Gaat een kind over die grens heen, dan is er zero tolerance. Maar de ‘kooi’ waarbinnen een kind zich vrij mag begeven is juist heel groot. Ook zogenaamde ‘kleine stoutigheidjes’ horen er in Frankrijk bij. Geen micromanagement op de millimeter, maar ruimte voor experiment en het eigen karakter, binnen de kaders van de ouders. Ik vind dit het allermooiste deel van de Franse opvoedstijl en iets wat ik mijzelf dagelijks in de praktijk zie brengen. Daarom mag mijn dochter liedjes over poep zingen aan tafel en op de bank springen, maar absoluut nooit de poes plagen of ons slaan.

Schrijfstijl

De stijl van Pamela Druckerman moest ik wel even aan wennen. Het boek is heel verhalend geschreven en daaruit distilleer je vervolgens de tips. Als je hier het geduld niet voor hebt, dan is haar tweede boek over de Franse opvoedstijl met puur een opsomming van haar tip wellicht een fijner boek. Daarover binnenkort ook een recensie!

Verschil met Deense opvoeding

Naast de Franse opvoedstijl krijgt ook de Deense stijl van opvoeden veel aandacht op het moment. Zie ook mijn recensie van het boek The Danish way of parenting. In beide culturen ligt de focus op ruimte voor zelfontplooiing en zelfstandigheid zonder het Amerikaanse sausje van prestatiedruk en prestatiedrang. Deens is iets meer knusse gezelligheid, terwijl de Franse stijl van gezelligheid iets extroverter en socialer is. Een aanrader als je op zoek bent naar een opvoedstijl die bij je past. Hoewel ik zelf eigenlijk meer introvert ben, herken ik mijzelf beter terug in de Franse stijl. Niet overal over lullen, maar duidelijke grenzen. Maar daarbinnen heel erg veel vrijheid. En tijd voor de ouders om ook nog gewoon mens te zijn.

Specificaties van het boek

• Titel: Franse kinderen gooien niet met eten
• Auteur: Pamela Druckerman
• Gepubliceerd in: 2012 / 2015
• Uitgeverij: Balans
• Aantal pagina’s: 310
• ISBN-13: 9789460035913 / 9789460031090
• Formaat: paperback

Cecile Bol

Schrijver / dichter / foodie @ Hommelgaard

Zelfstandig ondernemer met tekstbureau Studio Vuurvogel || Dichter, vooral in het Engels || Gezin met Remi, Emily, poes & wat kippen