Opinie & Individu

Mijn challenge begint: een jaar lang voor 99% vegan

Ik had nog wel zo met mijn wederhelft afgesproken dat ik gewoon zou beginnen, zonder heisa te maken. Geen collectieve e-mail naar vrienden en familie. Of weet ik wat. Maar ik heb iets nodig om een besluit te onderstrepen en iets publiceren werkt daarvoor nu eenmaal het beste. Morgen (28 juli) word ik 35 jaar. Het aankomende jaar ga ik het proberen: helemaal plantaardig leven. Als het bevalt, dan natuurlijk langer. Maar voor nu vind ik het, als creatieve foodie, vooral ontzettend spannend. Ieks!

Was je nog geen veganist dan?

Bij de Telegraaf dachten ze van wel, getuige het verzoek dat ik ooit kreeg om mee te doen aan een interview over bijzondere levensstijlen. Dat heb ik maar vriendelijk afgeslagen. Want hoewel ik veganisme als moreel ideaal zie en zelfs lid ben van de Nederlandse Vereniging voor Veganisme, ben ik tot op de dag van vandaag niet eens vegetariër. Wel bijna, echt heus bijna, maar die bijna is altijd een glijdende schaal. Zeker tijdens vakanties en periodes met veel borrels en events. Ik was er simpelweg gewoon nog niet klaar voor.

Waarom nu wel dan?

Daar zijn een hele hoop kleine redenen voor, die samen een grote reden vormen. Ten eerste de constatering dat ik gewoon niet goed met het concept flexi-vegan om kan gaan. Zoals ik al schreef: het is een glijdende schaal en voor ik het weet eet ik weer dagelijks iets dierlijks. Dan moet ik mezelf weer even boos maken en weer een tandje bijzetten. En vervolgens begint de glijdende schaal opnieuw. Maat kunnen houden heeft nooit onder mijn pasfoto in het schoolboek gestaan en zal ook niet op mijn grafsteen verschijnen. Dus dan maar helemaal geen maat. Vervolgens heb ik vrienden om mij heen die mij aan alle kanten inhalen op het gebied van veganistisch of onbewerkt voedsel. Het motiveert om gezamenlijk op te trekken en ervaringen te delen. Bovendien, welk excuus heb ik nog om bij ze achter te blijven? Wat ook meespeelt is dat ik al enkele jaren last heb van enkele kleine, maar irritante en chronische gezondheidsklachten waar de artsen ook geen raad mee weten. Ik wil ervaren wat er gebeurt als ik overga op volledig plantaardig. Vooral zuivelvrij schijnt voor sommigen wonderen te doen. En dat ervaar je niet in slechts een korte detox-periode.

En de VeganChallenge dan?

Vandaar ook dat ik kies voor een jaar in plaats van een maand, zoals de VeganChallenge die ik overigens aan iedereen kan aanbevelen. Een maand een ander dieet is interessant, maar ook vrij eenvoudig. Je gaat gewoon een maand niet uit eten en zorgt ervoor dat je het niet in december of andere drukke feestmaanden plant. Met een jaar kun je niet wegrennen voor de kerstdagen of je verstoppen voor bepaalde kritische vrienden of familieleden. Je moet je er maar mee redden. Ook verwacht ik dat het effect op mijn gezondheid echt merkbaar zal worden, positief óf natuurlijk negatief. Bovendien is een maand te kort om een nieuwe gewoonte echt aan te leren. Na een jaar denk ik dat deze nieuwe manier van eten echt in mijn systeem zal zitten. Mocht het goed bevallen, dan is een (glijdende) terugval dus stukken onwaarschijnlijker.

En je gezin dan?

Nog een reden waarom ik het eindelijk durf: ik kan eindelijk loslaten dat we alle drie hetzelfde zouden moeten eten. Voorheen zou ik geprobeerd hebben deze beslissing voor het hele gezin in één keer te maken. Ik ben nu eenmaal erg van het samen uit, samen thuis. Nu voel ik eindelijk dat dit vooral voor mij is nu eerst. Natuurlijk heeft het effect op de boodschappen en dus op de dagelijkse maaltijd die op tafel staat. Maar daarbuiten kan er nog van alles natuurlijk. Mijn man en dochter kunnen dus gewoon kaas, ei en af en toe kibbeling blijven eten, vooral voor mijn dochter fijn zodat ik niet ook meteen met haar vitamines en mineralen bezig hoef.

What about that 1%?

Je bedoelt die tofu-adder onder het gras? Die is drieledig. Ten eerste hebben we een volle voorraadkast en daar ga ik niet te moeilijk over doen. Het weggooien van dierlijke producten vind ik persoonlijk verwerpelijker dan het eten ervan. Ten tweede ga ik vast wel af en toe onwetend in de fout. Of wetend. Als wijnliefhebber en inmiddels wijnkenner kan ik alleen maar hopen dat er steeds meer wijnen vegan-friendly worden, maar ik ga er tijdens proeverijen niet moeilijk over doen. En ten derde durf ik deze challenge simpelweg niet aan als ik mezelf als foodie geen escape gun (Op zeeeeeer schaarse, bijna te verwaarlozen momenten en onder zeer strenge voorwaarden. Veel ruimte geeft 1% nou ook weer niet.). 99% ipv 100% hypocriet? Vast wel, maar het voelt goed, dus so be it.

De afgelopen maand bestond uit veel laatste keren. Tijdens een festival at ik een broodje falafel en een wafel. Ik realiseerde mij dat het mijn laatste wafel ‘ooit’ was (hij was 7 euro trouwens, not worth it) en dat ik de volgende keer om rode saus zou moeten vragen bij de falafel in plaats van de automatische witte saus. En zo waren er nog wel meer laatste keren. Maar ik weet dat er ook veel interessante eerste keren zullen komen het aankomende jaar. En daar verheug ik mij enorm op!

P.S. Heb je tips voor het doorkomen van zo’n eerste jaar? Ik kan ze goed gebruiken!

Cecile Bol on LinkedinCecile Bol on PinterestCecile Bol on TumblrCecile Bol on TwitterCecile Bol on Wordpress
Cecile Bol
Schrijver / dichter / foodie @ Hommelgaard
Zelfstandig ondernemer met tekstbureau Studio Vuurvogel || Dichter, vooral in het Engels || Gezin met Remi, Emily, poes & wat kippen