Geef de nuance een stem
Ligt het aan mij of worden de tegenstellingen steeds meer zwart/wit? Komt het door de sociale media waarin men zich ongestoord kan uiten dat we óf zus moeten denken óf zo? Of is het simpelweg zo dat de grote middenmoot zich niet zo snel uit in de media. Je moet vóór of tegen iets zijn, links of rechts, er is geen midden.
Wanneer je voor milieumaatregelen bent, iets positiefs over vluchtelingen zegt, een uiting doet tegen seksisme, ben je al snel een gutmensch, een wegkijker en behoor je tot de linkse elite. Sinds wanneer is links zijn elitair? Ik kom nog uit een tijd dat links van de arbeiders was, het volk, een term die nu andere associaties oproept. Je laadt direct de verdenking op je dat je dat soort dingen alleen maar zegt omdat je wilt deugen. Omgekeerd word je bij elke vorm van kritiek op het vluchtelingenbeleid verdacht van het aanhangen van extreem rechts. Ben je blank dan krijg je bijna het gevoel dat al je successen alleen maar komen doordat je tot de white privileged hoort, maar zeg je daar iets van dan ben je al snel een racist. Heb je niet zo een roze velletje dan mag je vaak al helemaal niets zeggen, dan moet je al snel oprotten naar je eigen land. En o, wee, durf eens als vrouw je kritisch uit te laten. Dan moet er al heel snel een piemel in.
Het zijn moeilijke tijden en ik merk dat ik enerzijds steeds stiller word. Anderzijds borrelt er bij mij van binnen een soort boosheid over dit zwart-wit denken. Een kleine zoektocht op Twitter naar dit fenomeen resulteert al gauw in het gevoel dat ik met iets moet gooien. Er zijn talloze keren dat ik op de sociale media bezig ben met een berichtje te typen en het dan maar weer wis omdat ik bang ben dat de boodschap verkeerd over komt of dat ik nare reacties krijg van nare types. Ook het schrijven van opiniestukken gaat mij op dit moment moeizaam af. Alles wat ik bijvoorbeeld hierboven heb geschreven kan al verkeerd uitgelegd worden. Voor je het weet zit je in een hokje waar een ander je ingepropt heeft.
Het hokjesdenken wordt steeds meer gesublimeerd. Maar mensen passen vaak helemaal niet in een hokje. Er is toch ook nog zoiets als genuanceerd denken? Je kunt best voor vluchtelingenopvang zijn en je toch zorgen maken over wat dat voor ons land betekent. Je kunt best feminist zijn en toch vinden dat we niet alles maar onder de mat van het seksisme moeten vegen en de man overal de schuld van moeten geven. Je kunt best erkennen dat white privilege bestaat zonder dat je bij alles wat iemand met een minder blank vel overkomt meteen discriminatie te noemen. Je mag het best moeilijk vinden om de verlokkingen van het leven te moeten inleveren ten gunste van een beter milieu, terwijl je ook vindt dat het zo niet langer kan. Maakt het feit dat ik veganist ben mij een beter mens dan iemand die dat niet is maar alle boodschappen braaf op de fiets doet terwijl ik graag en vaak het gaspedaal van mijn auto net iets te hard in trap?
Wat schieten we er mee op om alles zo lijnrecht tegenover elkaar te plaatsen? Een ander veroordelen gaat het gemakkelijkst als je alles tegenover elkaar zet maar wat bereiken we er mee om een ander te veroordelen? Wat is er toch mis met zeggen dat je het gewoon een keer niet weet, dat je moeite hebt om je een mening te vormen. Durf ook eens je eigen mening onder het licht te houden. Twijfel er eens lekker op los. Kijk eens door de ogen van een ander. Zie de nuance. En laten we ons, als grote genuanceerde massa eens uiten. Geef een stem aan de nuance!
De uitgelichte afbeelding bij dit artikel komt van: maxpixel.freegreatpicture.com; het plaatje met de megafoom is te vinden via deze link: emergencydentistsusa.com; de man in de kooi kun je hier vinden.
De spijker op de kop!