Hoe mijn vriendschappen juist beter werden door social media
Zo af en toe lees ik weer ergens een zeurstuk over hoe vriendschappen oppervlakkiger worden door social media. Dat mensen alleen in hun mobiele telefoon zitten en vriendschappen pappen en nathouden met likes zonder te lezen en opgeleukte foto’s van hun eigen fantastische leven. Maar als ik naar mijzelf kijk is dat voor mij 180 graden anders. Mijn vriendschappen zijn juist een stuk hechter, oprechter en minder oppervlakkig door social media.
Hoe dan? Laat ik voorop stellen dat ik mijn telefoon extreem strak heb afgesteld. Mail synchroniseert niet automatisch, er zit geen Facebook of Twitter op en al mijn notificaties staan uit, ook die van WhatsApp. Als je echt wat van mij wil, moet je bellen en zelfs dan is de kans groot dat ik niet opneem omdat ik het niet hoor. Als mijn telefoon op mijn bureau ligt en ik ga thee zetten dan blijft mijn telefoon op mijn bureau liggen.
Dat gezegd hebbende, ben ik een groot fan van met name WhatsApp en Instagram. Via Instagram blijf ik eenvoudig op de hoogte van wat een deel van mijn vrienden uitspookt qua grotere projecten (zoals huizen (ver)bouwen). Instagram is minder geschikt voor negatieve posts (die passen beter bij Twitter en Facebook), dus het blijft bijna altijd gezellig. Ik merk bovendien dat ik a) vaker denk ‘oh ja, ik moet weer eens met die en die afspreken’, simpelweg omdat hun leven langskomt in mijn timeline, en b) als ik ze dan zie, gemakkelijker de koetjes en kalfjes kan overslaan (weet ik immers al) en meteen de diepte in kan duiken.
Hetzelfde geldt min of meer voor WhatsApp. In plaats van mensen telefonisch lastigvallen (zoooo irritant, bellen doe je met je ouders en met zakelijke contacten, verder niet) of dwingen tot lange e-mails als antwoord op je eigen e-mail, kun je gewoon een beetje kletsen, advies vragen bij een probleem of iets leuks delen. Niemand in mijn omgeving verwacht nog direct antwoord op WhatsApp. Over een paar uur is ook prima. Of morgen. Wat jij wilt. Contact is laagdrempeliger en bovendien zonder onnodige onzin a la ‘Hoe gaat het met jou, met mij gaat het goed, met jou ook, ik hoop van wel.’ Ook hier geldt: vrienden blijven eenvoudiger top of mind en de koetjes en kalfjes zijn al besproken. Dus zodra ik ze in het echt zie, kunnen we meteen de diepte in.
Dat brengt mij overigens op een ander gevolg van het onderhouden van vriendschappen via social media: het ontstaan van de hechte doe-vriendschap. Omdat je al zo veel over elkaar weet, merk ik dat het minder interessant en minder aantrekkelijk wordt om met elkaar uit eten te gaan of iets te drinken. Tenzij je iets heel bijzonders gaat doen natuurlijk, zoals een proeverij of workshop. Maar dates waarbij je vooral kletst over je dagelijkse beslommeringen? Ik zie het minder worden in mijn omgeving.
In opkomst is de doe-date: een afspraak waarbij je samen echt iets gaat doen. Dat kan een boswandeling zijn, of een museum bezoeken, of samen een klus in huis aanpakken, of desnoods alsnog gewoon gezellig samen koken. Punt is: je bent door al die social media al zo vertrouwd met elkaar dat praten vaak helemaal niet meer hoeft.
Terwijl ik dit schrijf, zit ik tegenover iemand waarmee ik al 13 jaar bevriend ben. Hij is aan het werk. Ik ook. Het is al een uur stil tussen ons en dat voelt vertrouwd. Tijdens onze verhuisperiode kwam een vriendin een dagje behang van de muur af halen. Muziekje aan en krabben maar. Tussendoor hebben we wel gekletst, maar de beleefdheden konden achterwege blijven. Ik weet al hoe het met haar studie gaat. Weet al wat haar kinderen doen. Ook mijn beste vriendin kwam een weekend helpen. Natuurlijk vraag ik hoe haar reis was. Maar daarna? Verven en ondertussen praten over onze diepste zielenroerselen. De dagelijkse dingen zijn mij immers allang bekend. Ik heb ook een vriendin die ik maar eens in de twee jaar face-to-face zie. Maar omdat ik al zowat alles over haar meekrijg via social media, voelt het alsof we elkaar dagelijks spreken. Veilig. Goede vrienden. Iemand die ik midden in de nacht zou kunnen bellen als dat toch ineens een keer nodig is.
Misschien dat het komt omdat ik introvert ben. Internet is immers gemaakt voor ’the rise of the introverts’. Ik kan mij voorstellen dat het voor extraverte mensen een achteruitgang is. Maar ik vind dit soort vriendschappen heerlijk. Lang leve (dat aspect van) social media.
Zonet je artikel gelezen en ik begrijp de inhoud wel en ben het er gedeeltelijk mee eens. Maar ik voel wel een bepaalde afstand door sociale media met vrienden. Ik heb net een ongeluk gehad (buiten mijn schuld aangereden door een auto) en zit in de ziektewet wegens rugletsel. 3 vriendinnen van mij hebben wel gereageerd per app, maar bv helemaal niet gebeld. Ik krijg tig vragen via app en heb nog niet eens de energie om al die antwoorden in te tikken. Een belletje was m.i. zoveel persoonlijker en efficiënter. Vroeger deed ik niets anders, ik kon uuuuuuren met vriendinnen aan de telefoon hangen. Mijn vriendinnen en kennissen geven wel aan dat ik ze ‘altijd’ kan bellen als ik iets nodig heb, maar wat nu als je het net nodig hebt dat mensen persoonlijk reageren door gewoon een babbeltje te maken ? Ik mis door de sociale media het persoonlijk contact, de verbondenheid.