Mijn inspiratie: David Bowie leerde de wereld dat je van alles kunt zijn en mag veranderen
Als bewonderaar van David Bowie kon ik er niet omheen. In het Groninger Museum was er een tentoonstelling van het leven en werk van mijn grote held met de titel: ‘David Bowie Is’. Ik ging er heen en kwam terug met een mengsel van blije en verdrietige gevoelens, maar vooral raakte ik voor de zoveelste keer geïnspireerd door dit fenomeen.
Nooit ben ik dweperig geweest met artiesten of beroemdheden. Wat dat betreft heb ik de nuchterheid van mijn vader die altijd op zijn plat Amsterdams riep: “Als hij/zij schijt stinkt het ook.” Met andere woorden: het zijn ook maar mensen die toevallig iets kunnen waardoor zij bekend zijn geworden of iets meer geluk hebben gehad. Dat maakt ze niet waardevoller dan bijvoorbeeld de vuilnisman. Zelfs als tiener had ik geen posters van idolen boven mijn bed. Dat neemt niet weg dat er wel artiesten zijn die ik tot mijn helden reken. Niet zozeer om hun artiest-zijn, maar meer door hun persoonlijkheid en daden.
Androgyn
Op mijn dertiende kreeg ik de LP Heroes van David Bowie voor mijn verjaardag. Door de gelijknamige single was ik direct verliefd op deze bijzondere man. Het was voor mij op die leeftijd nog niet mogelijk om precies te benoemen wat hem nou zo bijzonder maakte. Deze magere, bleke gestalte met zijn twee verschillende ogen. Die man met dat gekke scheve gebit in die wat arrogante mond waar altijd een cynische glimlach om leek te spelen. Hij was verre van de ideale schoonzoon. Het was ook niet alleen zijn uiterlijk. Zijn soms wat overslaande stem ging bij mij door merg en been. Bowie zong vanuit de diepste bodem van zijn ziel recht mijn ziel in. Hij liet zich niet in een hokje stoppen en had een onduidelijke geaardheid, was androgyn. Dat dat ook mogelijk was vond ik magisch. Het was dus blijkbaar o.k. om je wel eens anders te voelen dan bij het stempeltje man of vrouw hoorde.
Zijn muziek heb ik maar voor een deel actief gevolgd. In de jaren negentig ben ik hem zelfs helemaal uit het oog verloren. Druk als ik was met het baren en opvoeden van kinderen had ik sowieso weinig interesse in muziek. Waarschijnlijk als tegenwicht tegen de zoetheid van die periode kwam mijn interesse in muziek vooral terug in de vorm van metal en keiharde rock.
Tranen
Pas met het uitbrengen van The next day in 2013 werd de oude vlam weer aangewakkerd. Daar hoorde ik de stem die mij weer terugbracht naar het intense gevoel uit mijn jonge jaren, nu doorleefd en met een iets broze ondertoon van een man op leeftijd. Nog steeds intens. Toch was het pas door zijn laatste album Black Star dat hij mij tot tranen roerde. Dik kippenvel kreeg en krijg ik nog steeds van dit prachtige album wat nog meer diepgang heeft gekregen door het feit dat het gemaakt is in de wetenschap dat zijn tijd op aarde nog zeer beperkt zou zijn.
Hoewel ik over het algemeen niet zo een museumtijger ben, wilde ik per se de tentoonstelling ‘David Bowie Is’ in het Groninger museum zien en ik ben blij dat ik ben gegaan. De vele muziekfragmenten en interviews lieten niet alleen zijn veelzijdigheid zien maar ook gewoon een aardig mens. Een zachtaardige man die leefde naar de grondbeginselen van het boeddhisme.
Ik wil zijn kleding hebben
Hij vond zichzelf keer op keer uit. Veranderde steeds weer van stijl. De ene keer puur vrouwelijk, de andere keer op en top man. Hij was mooi en lelijk tegelijk, soms fragiel en breekbaar, soms arrogant en stoer als The thin white duke of Jareth uit de film Labyrinth, soms met rood haar en ordinair opgemaakt zodat hij er uit zag als Annie de toiletjuffrouw. Vol bewondering heb ik zijn daar getoonde kostuums aanschouwd en ik wilde ze eigenlijk allemaal hebben, ik wilde ze aandoen en heel even hem zíjn. Ik wilde snel naar huis om achter de naaimachine te duiken en ook zulke kleding te maken.
Geïnspireerd naar huis
De puzzelstukjes vielen voor mij op zijn plaats waarom ik de man als één van mijn helden beschouw. Ook ik doe niet aan hokjes en volg de vele bochten die de rivier van het leven heeft in plaats van overal kanalen te willen bouwen. David Bowie heeft velen in diverse generaties geïnspireerd en laten zien dat er veel meer mogelijk is dan alleen datgene wat het leven in eerste instantie voor je in de pet lijkt te hebben. Zelfs mijn kinderen luisteren nog naar zijn muziek en ik weet zeker dat ook zij door hem een klein beetje beïnvloed zijn.
Met een bitterzoet gevoel heb ik het museum verlaten. Ik ben blij dat ik het heb mogen meemaken, heb spijt dat ik hem een aantal jaar niet gevolgd heb en ben verdrietig dat zo een mooi mens niet langer mocht leven. Maar zijn boodschap blijft overeind: je kunt van alles zijn en veranderen.
Foto’s: Jean-Luc, AVRO – Beeld En Geluid Wiki en Cristian Ferronato.
Dit artikel is onderdeel van onze serie ‘helden’. Wie is jouw inspiratiebron voor een eigenwijs blij leven?
