Soms lees ik artikelen met tips van mensen die zonder afval leven. Altijd met je eigen tas naar de markt gaan. Gebakken vis halen met een eigen schaal. Supergoed natuurlijk, maar ik denk dan ook: welke markt? En welke viskraam? Ik woon namelijk op het platteland. En daar is ecovriendelijk leven heel anders dan in de grote stad. Zo heb ik een boomgaard en daarnaast een moestuin van 50 m2. Dat vind je dan weer niet zomaar in de stad. Maar waar leef je eigenlijk het meest groen? Ik vergelijk de groene lifestyle: urban versus rural.
Ik loop een rondje in de kelder en zie een fles ijswijn liggen. 375 ml. 32,50 euro. Drie jaar geleden gekocht tijdens een vakantie in de Moezelstreek. En nu waarschijnlijk niet erg lekker meer. Dan moet ik denken aan een geweldige tip die ik ooit kreeg van een goede vriend: spaar niet. Of eigenlijk: spaar je magic powers niet, maar gebruik ze voor het te laat is. De tip was namelijk onderdeel van ons gezamenlijke spel Dungeons & Dragons. Jaren geleden, maar de tip is altijd blijven hangen en verrassend vaak toepasbaar op het echte leven.
Wie kent het niet? Die persoon die altijd loopt te klagen over zijn werk. We maken ons er allemaal wel eens schuldig aan, maar sommigen hebben het tot een sport verheven. We kennen allemaal wel zo iemand. Niet heel gek, want uit net gepubliceerde cijfers van het CBS blijkt dat een kwart (24,1%) van de Nederlanders niet gelukkig is op zijn werk. Hoe komt dit en wat kunnen wij ertegen doen?
Gastbijdrage van Leroy Broekema
Van alle soorten drugs is alcohol het meest sociaal geaccepteerd. Door alcohol raken mensen zelfverzekerder en zijn ze minder zelfbewust. Hierdoor kan een persoon zich heel anders gaan gedragen en hier later spijt van hebben. Alcohol heeft voornamelijk negatieve effecten. Welke dat zijn lees je in dit artikel.
Volgens Judith Orloff, een Amerikaanse arts en psychiater en schrijver van het boek ‘Leven met hooggevoeligheid’, is 20% van de bevolking hooggevoelig, oftewel, zoals zij het liever verwoord, heeft een empathische persoonlijkheid. Zo, dat is nog eens een aantal om serieus rekening mee te houden, maar in de praktijk blijkt dat nogal tegen te vallen. Veel mensen met een empathische persoonlijkheid weten het niet van zichzelf, en als ze het wel weten, is het voor hen vaak onduidelijk wat het inhoudt en hoe er mee om te gaan, laat staan voor de overige 80% van de bevolking.
Eind 2015 besloot ik dat het tijd werd om nu echt aan mijn grote droom te werken: het schrijven van eigen, creatief werk. Gedichten, verhalen, the lot. Ik had twee doelen voor 2016: een publicatie en het behalen van mijn CAE examen. Beide zijn gelukt en toch was ik niet tevreden. Want er waren ook veel afwijzingen. Was is al wel goed genoeg om werk in te sturen? Begin 2017 las ik over het positieve effect van het streven naar afwijzingen in plaats van successen. Ik besloot het concept te testen en een jaar lang te streven naar zo veel mogelijk afwijzingen. Let the game begin.
Het afgelopen anderhalf jaar committeerde Elisabeth zich aan een langdurende challenge. In haar eigen tempo doorliep ze alle 12 stappen van Karen Armstrong op weg naar meer compassie. Over elke stap schreef ze een apart artikel. Inmiddels heeft ze alle 12 stappen doorlopen en is het tijd voor een terugblik op haar ervaringen.
Ik ben een groot fan van zelfhulpboeken en persoonlijke ontwikkeling. Sterker nog, als ik niet een projectje op het gebied van persoonlijke groei heb lopen, word ik onrustig. Maar soms denk ik wel… waar doe ik het eigenlijk voor en is genoeg niet genoeg? Wat een geluk dan ook dat ik precies op Twitter aan het scrollen was, toen Ernst-Jan Pfauth zijn nieuwe boek, het Dankboek, aankondigde. Dit boek gaat namelijk precies op dat vraagstuk in en helpt je te ervaren hoeveel geluk je eigenlijk al hebt in je leven zonder beter, sneller, slimmer en meer.
Frans in 3 maanden, afkomen van mijn telefoonverslaving en 52 boeken in één jaar waren mijn drie grootste doelen van dit jaar, 2017. Cecile van Eigenwijs Blij reikte naar mij uit om hier over te schrijven en ik grijp deze kans om zowel mijn ervaring als ‘methode’ met jullie te delen.
Weer zo’n boek met ‘fuck’ in de titel wat belooft je een stukje dichterbij geluk te brengen. Het klinkt lekker provocerend natuurlijk, maar heb je er qua inhoud ook wat aan? Soms wel, soms niet. Beroepsblogger Mark Manson noemde zijn boek niet voor niets ‘De edele kunst van not giving a fuck’, terwijl ‘De edele kunst van je echt (blij met) jezelf zijn’ de lading van dit grillige ‘anti-zelfhulpboek’ eigenlijk veel beter zou dekken.