Onlangs werd ik door fotograaf Robert Elsing op de foto gezet voor een reportage in het bookazine Life unlimited. De fotoreportage heet: Trots op mijn grijze haar. Dat was een leuke ervaring. Het heeft me ook aan het denken gezet: ben ik trots op mijn grijze haar? Eigenlijk vind ik dat een beetje gek. Trots ben ik zeker, niet op mijn grijze haar maar wel op de beslissing om mijn grijze haar niet langer te verstoppen.

Jong grijs

Op mijn 28e keek ik in de spiegel en ontdekte ik een grijze haar. “Getverdemme nu al,” dacht ik en trok de zilveren draad resoluut uit mijn hoofd. Meteen zag ik er nog één. Ook die moest weg. Toen zag ik er nog één, en nog één, en…. O help! Er zaten er nog veel meer, als ik die er ook uit zou trekken was ik kaal. Nog nooit was ik zo snel op de fiets gesprongen om naar de winkel te rijden voor een pakje henna. Grijs? Ik? Ik was net zwanger van mijn eerste kind, hoezo was ik grijs aan het worden? Rood moest het, vlammend rood!

Nog vele jaren daarna heb ik mijn haar met henna gekleurd: van peentjes tot aubergine. Gelukkig pakte het merk wat ik gebruikte goed op het grijs. Tot een paar jaar geleden. Mijn haar was inmiddels voor een groot deel witgrijs geworden en met henna werd het resultaat nooit meer wat het moest worden. Het vurige rood was een beetje vaalrood geworden en het stond me ook niet meer zo goed als voorheen. Het ging er een beetje armoedig uitzien, een beetje Annie van drie-hoog-achter. Tijd voor verandering.

Van rood via bruin naar blond

Op dat moment speelde ik al met met de gedachte om het uit te laten groeien maar ik vond de stap nog te groot. Dus ik dacht dat ik een slim plannetje had en ging naar de kapper om te vragen of zij grijze highlights in mijn haar konden maken. Ze lachten me daar een beetje uit. Grijs is geen kleur maar de afwezigheid van pigment, zeiden ze, dus ze konden het niet verven. Bleken ging ook niet want met henna gekleurd haar wordt in het gunstigste geval knaloranje en in het ergste geval snotgroen. Als ik mij een pittig kort kapsel had laten aanmeten dan was het uitgroeileed natuurlijk snel geleden maar ik wilde per se niet mijn haar laten knippen. Ze konden mijn lange, met henna gekleurde, lokken alleen in een bruintint proberen te verven.

Zo ben ik binnen twee jaar tijd van donkerbruin naar een steeds lichtere tint gegaan tot aan een soort peper-en-zout-blond waarin ik mijzelf helemaal niet meer in herkende. Mijn kapster en ik bedachten dat we er steeds meer wit-blonde highlights in zouden maken die aangebracht werden vanaf het randje van de uitgroei. Mijn haar waste ik vanaf dat moment met een shampoo die het gele in mijn haar onderdrukte. Nu anderhalf jaar later is mijn haar overwegend grijs, op het witte af. Alleen de onderste tien centimeter is nog blond.

Mooi grijs is niet lelijk

Hoewel ik hier en daar wel wat verbazing wek dat ik op mijn 51e volledig grijs wil zijn, krijg ik voornamelijk positieve reacties. Men vindt het mij over het algemeen goed staan en dat vind ik zelf eigenlijk ook. Natuurlijk heb ik wel eens heimwee naar het donkere koppie uit mijn jeugd maar dat kan nou eenmaal niet meer. En van het alternatief: elke vijf weken op de kappersstoel plaatsnemen om weer een bak chemische zooi over mijn hoofd te laten verspreiden, werd ik ook gek. Bovendien, als je zo grijs bent als ik, zit het van de vijf weken welgeteld twee weken goed. De eerste week ziet het er te geverfd uit en de laatste twee weken is de uitgroei alweer zo zichtbaar dat je allerlei kunstgrepen moet doen om het niet zo zichtbaar te laten zijn. Het scheelt me heel wat tijd, geld, het milieu wordt minder belast en het is een bevrijding.

Sinds ik het besluit genomen heb om de zilveren manen toe te laten, zie ik om mij heen steeds vaker vrouwen met prachtig grijs haar, van kekke stekels tot lange golvende lokken, van een sjieke dot tot alternatieve vlecht. Hoewel mijn kapster technisch gezien gelijk had dat grijs geen kleur is, vind ik dat grijs wel degelijk gewoon een kleur is, een hele mooie kleur met al zijn schakeringen. Het is een achterhaald idee dat grijs haar meteen een oma van je maakt. De meeste vrouwen die hun haar hebben laten uitgroeien zien er jonger uit dan ooit. Jong zijn zit in je gedrag en in je kledingkeuze, niet in je haarkleur.

Dus: ben ik trots op mijn grijze haar? Nee, net zo goed als ik niet trots ben op mijn linker grote teen. Waar ik wel trots op ben? Dat ik mag zijn wie ik ben en mij mag laten zien hoe ik ben, inclusief mijn grijze koppie.

Louise van Leeuwen

Ontdekkend veganist, schildpad, schrijver, compassievol, artistiek, gek op eten/koken en o, ja ook nog functioneel applicatiebeheerder