Mijn kinderen brachten mij het nieuwtje dat een vriend van hen uit de kast was gekomen. Hoewel, nieuwtje? Het kwam niet echt als donderslag bij heldere hemel. Iedereen om hem heen had het al heel lang vermoed. Het heeft bij mij wel weer wat teweeg gebracht. Blij als ik voor hem ben dat hij daar nu open over durft te zijn roept het wel weer vragen op over hoe wij daar als maatschappij mee omgaan.

Familie

Zo een vijfentwintig jaar eerder maakte ik ongeveer hetzelfde mee. Eén van mijn nichten kwam er voor uit dat ze op meisjes viel. De hele familie haalde de schouders op met een “dat wisten we toch al lang”. Al vanaf haar kleutertijd was duidelijk dat ze niet van het type roze prinsesje was. Het was ook helemaal goed, we waren blij voor haar dat ze die worsteling met haar gevoelens achter zich kon laten en openlijk kon zijn wie ze was. Want wat had ze er een moeite mee gehad om het aan haar ouders en later aan de familie te vertellen. Wat had ze zich een zorgen gemaakt over hoe haar opa en oma zouden reageren. Maar ook die zeiden alleen maar: “Wat maakt het uit, we houden van je zoals bent”.

Dat ze daar zo een moeite mee had verbaasde me in eerste instantie. Wij waren toch een familie waarin alles kon en mocht? Een familie waarin letterlijk alles besproken kon worden, tot aan de kleur van je onderbroek aan toe, bij wijze van spreken. Maar zat daar nou niet juist de crux? Dat wij alles bespraken had misschien ook gemaakt dat we nog wel eens harde uitspraken hadden gedaan. Misschien hebben we elkaar op één van die luidruchtige verjaardagen goedmoedig en leuk bedoeld “HOMO” toegeschreeuwd. Natuurlijk was dat niet slecht of discriminerend bedoeld maar zo kan het wel overgekomen zijn. Helaas kan ik het haar niet meer vragen. Ze is verongelukt op haar 23e, juist op een moment dat het leven haar toelachte en ze stikverliefd was op een leuke meid.

Mooi filmpje: Love has no labels

Wat doet het er toe?

Van mijn kinderen moest ik nog even doen alsof ik niks wist met betrekking tot hun vriend. Ik mocht het er nog niet over hebben omdat hij het zelf aan iedereen wilde vertellen. Er begon iets in mij te borrelen en opeens vroeg ik mij af waarom dat toch in vredesnaam moest. Natuurlijk snap ik wel dat je als niet-hetero afwijkt van de norm maar waarom willen we toch altijd dat iedereen het officieel verteld dat hij of zij een andere seksuele voorkeur heeft dan de meerderheid? Waarom kan het niet geaccepteerd worden zoals het is? Misschien is het wel een soort van handig op het moment dat je nog volop op de datingmarkt bent. Maar verder? Wat maakt het mij uit met wie de persoon tegenover mij de liefde vindt? Het enige wat ik hoop is dát diegene liefde vindt.

Niet alleen op het gebied van homoseksualiteit bemoeit iedereen zich graag met elkaars voorkeuren. Iedereen wordt in hokjes ingedeeld. Die is transseksueel, die is travestiet, die is zus, die is zo, noem het maar op. In alle oprechtheid vraag ik mij af waarom dat moet. Hoe zwart-wit liggen die indelingen? Ik daag iedere zelfverklaarde superhetero uit om in zichzelf te graven en voor zichzelf na te gaan of hij of zij niet eens gevoelens heeft gehad voor een ‘verboden’ persoon.

Wat ben je?

Zelf ben ik ook een vat vol tegenstrijdigheden. De ene dag zie ik er vrouwelijk uit en de andere dag stoer en masculien. Wie mij nu in mijn supervrouwelijke jurkje naar kantoor ziet gaan zal zich niet kunnen voorstellen dat ik een tijd heb gekend dat ik er uitzag als een klein jongetje. Over het geheel genomen val ik op mannen en deel ik mijn leven al heel lang met een man maar er zijn ook vrouwen geweest waar ik het een beetje warmer van kreeg. Toch zou ik mijzelf nooit biseksueel willen noemen. Waarom niet? Omdat dat hokje verwachtingen schept over wat je bent terwijl ik zelf niet eens zou weten wat ik ben. Wanneer ‘ben’ je iets? Mag dat ook niet verschillen van moment tot moment? En mag je misschien ook gewoon een beetje van alles in je hebben? Er zijn veel mensen die zich in geen van alle benamingen kunnen vinden. Die voelen zich om te beginnen al geen vrouw of man maar iets er tussenin. Iets wat per dag, of periode kan verschillen. Soms iets meer man, soms iets meer vrouw.

David Bowie, niet te vangen in een hokje (hier schreef ik al eerder over)

Ultieme beschaving

Eén en ander heeft mij wel weer tot nadenken gezet over mijn eigen gedragingen en taalgebruik. Mijn familie en vriendenkring en die van mijn kinderen kent velen waarbij geaardheid en gender soms vloeibaar is. Waar kwets ik deze personen onbewust? Waarom heeft mijn nicht zich niet eerder voldoende vrij gevoeld om plompverloren aan mij te vertellen dat ze verliefd was op een meisje? Terugkijkend is er een moment geweest waarop ze bijna zover was. Wat heeft haar op dat moment tegengehouden?

Misschien is het een vorm van ultieme beschaving als we mensen niet meer indelen op basis van seksualiteit, maar op basis van personaliteit. Misschien groeien we ooit naar een wereld toe waarin eigenschappen op hun eigen waarde worden beoordeeld in plaats van typisch vrouwelijk of mannelijk. Het zou een uiterste vorm van emancipatie zijn wanneer begrippen als man of vrouw geen tegenovergestelden meer zijn maar verenigd mogen zijn in één persoon ongeacht uiterlijke kenmerken. We zijn nog ver weg van deze utopie en als we het al bereiken vrees ik dat het nog zo lang zal duren dat mijn botten tegen die tijd geen pijn meer doen. Toch heb ik hoop dat er wel iets aan het veranderen is. Als zelfs K3 al zingt over prinsesjes die soms van andere prinsesjes houden dan is er onder jonge ouders misschien ook meer openheid. En als hun prinsje of prinsesje iets anders in elkaar blijkt te zitten dan ze dachten hoop ik dat ze de tekst van mijn ouders herhalen: Het maakt niet uit, we houden van je zoals je bent.

K3 prinsesje en superman

Louise van Leeuwen

Ontdekkend veganist, schildpad, schrijver, compassievol, artistiek, gek op eten/koken en o, ja ook nog functioneel applicatiebeheerder