De kringloopwinkel: ben ik niet te rijk om daar te kopen?
Bij ons in het dorp zit een hele fijne kringloopwinkel. Van servies tot meubels, van speelgoed tot kleding; ze hebben alles en ze hebben veel. Ik kom er graag en snuffel dan vooral tussen de kinderkleding. Maar laatst bekroop mij het gevoel: wat doe ik hier eigenlijk? Mag ik als ‘rijk’ (want prima verdienend) persoon eigenlijk wel deze goedkope kindertrui wegsnaaien voor de neus van iemand die geen geld heeft voor een nieuwe trui? Ik vond het een lastig gevoel waar ik nog niet vanaf ben.
Zeilbootballen in de Aldi
Ik vond het vroeger enorm irritant: rijke mensen met bijpassend accent die vervolgens hun kar volgooien bij de Aldi. Zo word je dus rijk, dacht ik dan altijd: gewoon zo min mogelijk geld uitgeven. Maar zou je met een goed salaris niet gewoon het hogere segment van de diverse productketens moeten steunen en de koopjes beschikbaar laten voor mensen die niet meer kunnen betalen? Nu ik dit schrijf zie ik ook wel dat het een wat krom argument is, maar toch vond ik het altijd wat sneu: zo’n rijke bal die dan thuis in zijn kast van een huis heel blij een matige Dornfelder zit te drinken.
En nu doe ik het zelf…
Tien jaar ouder en ik zie mezelf lopen in kringloopwinkels, naar supermarkten in Duitsland rijden en Marktplaats afstruinen. Prima natuurlijk, want waarom zou je meer geld uitgeven als het echt niet nodig is? Maar toch, die leuke tweedehands kersttrui van 1,50 euro waar onze dochter nu in loopt… die had ik ook gekocht als hij voor 15 euro in de winkel had gehangen. En dan had een minder rijk kindje ook een leuke kersttrui gehad. Is het misplaatst, dit sentiment? Elitair misschien zelfs? Of is er echt een grens waarop je gewoonweg te welvarend bent om je in kringloopwinkels te begeven?
Teruggeven na gebruik
Ik ben vrij om te kopen wat ik wil en op = op en wie het eerst komt… Tweedehands spullen kopen past perfect in mijn plannen om te consuminderen, vooral om grondstoffen te sparen. Toch blijf ik er in sommige gevallen moeite mee hebben, ergens in een donker hoekje van mijn achterhoofd.
Het resultaat van dit knagende gevoel blijkt echter positief uit te pakken: ik neem mij voor om de spullen na gebruik gewoon weer opnieuw naar de kringloopwinkel te brengen. Zo’n kersttrui draagt onze dochter misschien 10 keer. Niemand ziet het verschil en hij kan gewoon opnieuw voor 1,50 euro in de rekken hangen. Op die manier neem je niks permanent weg uit de kringloop, maar leen je het alleen maar even. En de kringloopwinkel verdient 2 keer aan hetzelfde item. Door deze gedachte merk ik dat ik zuiniger omga met spullen, voor zover ik dat nog niet deed. Ze moeten na gebruik immers weer terug de keten in, in plaats van in de afvalbak. Een snufje schaamte en een wolkje schuld: het blijkt een goed recept voor wat extra bewustzijn van mijn rol binnen de keten.
Nooit te rijk
Inmiddels denk ik wel dat je nooit te rijk bent voor tweedehands spullen. Geld of geen geld, daar gaat het niet om. De crux zit hem in respect voor de spullen die je vervolgens koopt. Je linksom en rechtsom distantiëren van de weggooicultuur. En ook daar ben je nooit te rijk voor.
Soms koop ik iets in een kringloopwinkel ,waarvan de opbrengst voor een goed doel is. Dan betaal ik meer voor een kledingstuk dan men vraagt,als de prijs/kwaliteitverhouding naar mijn idee niet in balans is.