Ik was er zo een: ik had het wel een beetje gehad met dat gemiep over feminisme. Tot er ineens iemand in the spotlight werd gezet als nieuwe hoofdredacteur van een blad waarvan ik vond dat ik het interessant zou moeten vinden, maar dat toch nooit vond: Opzij. Ik kocht het eerste nummer met haar aan de leiding, werd direct lid en bleef dat tot ze weer wegging. Margriet van der Linden maakte van mij een born again feminist en plantte in die zin zelfs een van de eerste voorzichtige heipalen van dit blog.

Wie is Margriet van der Linden ook alweer?

Als je haar niet van Opzij kent, dan ken je haar wellicht van Zomergasten. In 2009 was zij daarvan de presentator. En misschien heb je haar ook wel eens in een actualiteitenprogramma voorbij zien komen. Of als deelnemer van De Slimste Mens en/of Wie is de Mol? Maar in de basis is zij vooral al jaren journalist met een hart voor gelijkheid tussen vrouwen en mannen. Hoewel dat voor mijn eigen bewondering nooit heeft uitgemaakt, omdat ik beide niet heel bewust wist (en gewoon niet zo belangrijk vond), zal het vast ook zeker voor Margriet hebben meegespeeld dat zij opgegroeide als lesbische in een orthodox-protestantse milieu. Dan heb je als feminist in ieder geval meteen wat te doen.

Lid van Opzij van het begin tot het eind

Voor mij begon het dus allemaal in september 2008. Met veel bombarie was de toch altijd wat chagrijnig kijkende Cisca Dresselhuys vervangen door Margriet van der Linden. Die overigens ook wel wat streng keek, maar mij toch meer aansprak. Ik besloot het er opnieuw op te wagen, kocht het eerste nummer van de nieuwe Opzij, zette een pot thee, ging lezen en dacht twee uur later: “Damn, de thee is koud geworden.” En dus werd ik die dag meteen lid.

Opzij was zoals hedendaags feminisme in mijn ogen zou moeten zijn: met aandacht voor de echte rampen in bijvoorbeeld bepaalde moslimlanden én aandacht voor hoogopgeleide ‘witte’ issues, zoals het glazen plafond in de academische wereld. Elke bevolkingslaag, elk land en ieder thema, van seks via werk tot kinderen, kon aan bod komen en kwam aan bod. En dat zonder geknuffel en getut, gewoon redelijk rauw en direct zelfs, maar dan ook weer niet expres shockerend of provocerend. Een lekkere toon. Na 2013 werd Opzij nooit meer hetzelfde. And believe me, I’ve tried.

Aandacht voor ‘alledaags’ seksueel geweld

Een van de laatste dingen die Margriet deed onder de vlag van Opzij was toevallig een van de eerste ‘actief feministische’ dingen die ik tegelijkertijd deed: de golf van momentum van Laura Bates zo groot mogelijk maken. Ik schreef zelf een artikel over de actie van Laura Bates tegen het toestaan van hate speech tegen vrouwen op Facebook. Margriet van der Linden koos voor aandacht voor een heel bijzonder project van Laura Bates: Everyday Sexism, oftewel het ‘alledaags’ seksueel geweld waar vrijwel elke vrouw die ik ken mee te maken heeft. Naar voren komen met ‘Ja, ik ook’ is de eerste stap voor het aankaarten en aanpakken van dit culturele probleem. Margriet doet dat en nog veel meer in een krachtige, kwetsbare column op televisie.

Born again feminist still going strong

De tijd van Opzij is wat mij betreft helaas voorbij. Maar de feministische golf van mijn generatie, die gestalte krijgt door Beyoncé, Emma Watson en alles daartussenin, is prachtig. Ik ben er trots op dat ik actief op die golf mag en kan meesurfen. En het is Margriet van der Linden geweest die mij in 2008 de branding in duwde.

Dit artikel is onderdeel van onze serie ‘helden’. Wie is jouw inspiratiebron voor een eigenwijs blij leven?

Cecile Bol

Schrijver / dichter / foodie @ Hommelgaard

Zelfstandig ondernemer met tekstbureau Studio Vuurvogel || Dichter, vooral in het Engels || Gezin met Remi, Emily, poes & wat kippen