Kopen, kopen, kopen voor mijn dochter: hoe ik mijzelf ineens tegenkwam
Op 27 mei 2017 werd mijn dochter drie jaar. Nog nooit vond ik het zo moeilijk om iets niet te kopen dan de fiets die mijn dochter voor haar verjaardag zou krijgen. Ze was er namelijk duidelijk al in maart klaar voor. En geld was niet het probleem. Toch stelden we het uit. Niet eens voor haar, maar vooral voor mij. Want ik werd ineens wel heel erg op mijn eigen behoefte aan instant gratification op het gebied van consumptie gedrukt.
Mijn eigen opvoeding
Ik kom helemaal niet uit een kooplustig gezin. Sterker nog, ik denk dat het feit dat we in de eerste jaren van mijn leven juist goed op de centjes moesten letten een heel positieve invloed op mij heeft gehad. Maar het blijkt moeilijk om in de huidige maatschappij niet ergens een beetje een geldwolf te worden. Geld is immers iets wat je geacht wordt na te streven en dan vervolgens te spenderen. Pas de afgelopen jaren lukt het mij om dat dogma meer en meer van mijzelf af te schudden. Inmiddels koop ik voor mijzelf vrijwel niks meer wat ik niet heel erg nodig heb. En ik moet zeggen, dat bevalt mij prima.
Spulletjes voor mijn dochter
Ook voor mijn dochter kopen we helemaal niet zo vreselijk veel. 80 procent van haar kleding is geleend of komt van Marktplaats. Een groot deel van haar speelgoed is tweedehands of nog van mij van vroeger. En toch heeft ze vreselijk veel: haar kledingkast puilt uit en de kamer ligt bezaaid met speelgoed. Vooraf aan haar derde verjaardag had ze zelfs al drie fietsen: een driewieler, een loopfiets met vier wielen en een loopfiets met twee wielen. Allemaal tweedehands, maar ze waren er wel en we kochten ze zodra we dachten dat onze dochter er klaar voor was.
De ‘fiets’
Vanaf maart dit jaar begon onze dochter een bovenmatige interesse te krijgen in echte fietsen. Ze werden grondig bestudeerd en ze wilde ze allemaal ‘heel graag, zin in’ hebben. We besloten dat het tijd werd voor een ‘echte’ fiets. Ik zocht op internet, vond een leuke 12 inch fiets en kocht hem bijna. Duur was het immers niet. Vond ik. Maar iets hield mij tegen. Want wat moesten we haar dan voor haar verjaardag geven?
Kopen versus verheugen
Misschien denk je wel: wat dom, duh, dat je je dit nu pas realiseert! Maar ineens besefte ik dat ik zo mijn dochter niet leer om zich ergens op te verheugen. Sterker nog, ik had nog nooit uitgeprobeerd of ze dat wel kon. En bovendien wist ik ook niet wat ik haar dan in vredesnaam alsnog voor haar verjaardag moest geven als de fiets al eerder gegeven zou zijn.
Wat verheugde ze zich!
Ik besloot de proef op de som te nemen. De eerstvolgende keer dat mijn dochter over een fiets begon vertelde ik haar dat ze een fiets voor haar verjaardag zou krijgen. Haar ogen begonnen te glimmen. En toen iemand later in haar bijzijn begon over haar verjaardag, vroeg ik haar wat ze voor haar verjaardag zou krijgen. ‘Een fiets, een heeeeeele grote!’ zei ze vol trots. Wat bleek: ze was prima in staat om te wachten en zich vol van voorpret te verheugen.
En wat is ze trots
Toen ze de ochtend van haar verjaardag beneden kwam, stond haar nieuwe fiets in de woonkamer. Ook nu het zover was, was ze megatrots. Iedereen die langskwam moesten absoluut haar fiets komen bewonderen. Er waren nog wat dingen die ik haar graag snel had willen geven. Op zolder staat bijvoorbeeld nog een doos met autootjes. En een kinderservies van porselein. Maar een fiets is eigenlijk ruim voldoende. De rest moet maar even wachten. Op Sinterklaas bijvoorbeeld. Of op het moment dat ze vier wordt. Scheelt spullen in huis én ze kan zich erop verheugen. En dat is denk ik in deze on demand maatschappij een vaardigheid die je zo goed mogelijk moet proberen te cultiveren. Nu ikzelf nog.
