Iedereen heeft wel eens een zo’n momentje: als je je teen stoot, je kop koffie omgooit over je toetsenbord, bijna een aanrijding veroorzaakt of dat gewoon je computer niet meewerkt met wat jij wilt. Op zo’n moment floept er weleens een woord of zin uit die niet door iedereen gewaardeerd kan worden. Ik ga ze niet opnoemen, je kunt ze zelf wel verzinnen. Zelf heb ik ook zo’n woordje die ik te pas en te onpas gebruik. Dat woordje heb ik zelfs op mijn trouwkaart gezet, gelukkig is het slechts een enkeling opgevallen en die kon er hartelijk om lachen. Ik was me al van bewust dat ik dat drieletterwoord veel gebruikte, maar hoe vaak ik het gebruikte was me niet helemaal bekend. Een paar jaar geleden verliet ik na 2 jaren een werkgever en mijn directe collega verklaarde rustig dat ze er net aan gewend was dat ik ‘het woord’ steeds zei. Toen kon ik er nog om lachen.
De vakanties zijn begonnen, de temperaturen lopen vaker op naar +20 graden, de humeuren verbeteren en gezichten glimlachen vaker. Voor mij is de zomer een moment om op te laden en ook om terug te kijken en vooruit te blikken. In het afgelopen half jaar ben ik lekker bezig geweest: we bouwen ons eigen huis op een pracht plekje. En man, wat geniet ik daarvan… Met je eigen handen elk plankje in de verf, elke schroef in het hout en iedere dag een momentje van vooruitkijken. Heerlijk!
Ik vind het fijn om de mensen om mij heen adviezen te geven. En volgens mij ben ik daar ook best goed in. Maar door het geven van adviezen kun je ook bemoeizuchtig, betweterig, directief en dominant overkomen. Als ervaringsdeskundige kan ik je vertellen dat zo’n imago vervolgens lastig van je af te schudden is. Hoe kan die scheidslijn tussen ‘hulpvaardig’ en ‘irritant’ zo dun en onduidelijk zijn? Na jaren vraagtekens begreep ik ineens (een deel van) het probleem: de Nederlandse taal.
In het kader van opruimen en ontspullen hebben al heel veel van onze spullen een nieuwe eigenaar gevonden. Alleen die zee aan knuffels, zowel nog van mijzelf als die waar mijn dochter op uitgekeken is: ik kom er maar niet van af. De voedselbank en de Sinterklaas-goedzak-actie wilden ze niet hebben in verband met de hygiëne. Overdreven wat mij betreft, maar ja, waar kun je dan heen met je vrijgevige hart en je overtollige knuffelbeesten? Is er een plek waar je knuffels kunt doneren?
4 jaar geleden brandde ons huis volledig af. Omdat het huis voornamelijk van hout was gemaakt bleef er alleen een dikke aslaag over. Naast het huis stonden twee zeecontainers. Eén van de containers was gemaakt van aluminium. Het vuur was zo heet dat het aluminium is gesmolten. De andere zeecontainer ernaast was van staal en ook die is volledig uitgebrand. Eigenlijk is er maar één ding dat de brand ongeschonden heeft overleeft en dat is ons I-Tjing boek. Het boek zat in een doos in de stalen zeecontainer. De I-Tjing staat ook bekend als het boek der veranderingen.Ieder moment bevat de kiemen voor de toekomst. Toch gaat de I-Ching met name over zelfkennis.
Ligt het aan mij of worden de tegenstellingen steeds meer zwart/wit? Komt het door de sociale media waarin men zich ongestoord kan uiten dat we óf zus moeten denken óf zo? Of is het simpelweg zo dat de grote middenmoot zich niet zo snel uit in de media. Je moet vóór of tegen iets zijn, links of rechts, er is geen midden.
Vroeger leek alles wel simpeler te zijn. Opvoeden in ieder geval, want je deed gewoon maar wat. Tegenwoordig zijn er zo veel vraagstukken om over na te denken… Zeker met een dochter, want hoe maak je daar nu een beetje een leuke, gezellige, zelfverzekerde feminist van en dan weer zonder door te slaan? Een vriendin van schrijver Chimamanda Ngozi Adichie stelde dezelfde vraag. Adichie antwoordde met een lange brief met daarin vijftien suggesties. Later werd de brief ietwat herschreven tot het manifest ‘Lieve Ijeawele, of Een feministisch manifest in vijftien voorstellen’.
Ineens zijn ze overal: escape rooms waar je al puzzelend uit moet zien te komen. Ik wilde het al heel lang een keertje proberen, maar het kwam er steeds niet van. Tot een vriendin van mij ineens een uitje plande waar ik niet veel meer voor hoefde te doen dan ‘ja’ zeggen en aandraven.
Lang geleden las ik een interview met Jan Wolkers, waarin hij vertelde dat hij elke avond voordat hij ging slapen bij zichzelf bedacht wat hem die dag niét was overkomen. Allerlei nare dingen die hij kon bedenken, waren die dag niét gebeurd. Daar werd hij zo gelukkig van dat hij altijd heel goed in kon slapen. Ik vond het een geweldig idee en ik pas het zelf ook wel eens toe op dagen dat alles tegen leek te zitten en ik uit puur zelfmedelijden moeite heb met inslapen.
En toen was het zomaar ineens alweer de tiende stap in de cursus Compassie in twaalf lessen naar het boek van Karen Armstrong. Dat schiet lekker op! Ik was heel benieuwd wat zij deze keer weer in petto had om ons op weg te helpen naar een vervulder leven. De tiende stap is Kennis en dat roept natuurlijk meteen herinneringen op aan de zevende stap: Besef van onze beperkte kennis. Blijkbaar wordt het tijd om daar nu eens wat aan te gaan doen!