Wat bedoelt Karen Armstrong, de schrijfster van deze cursus Compassie in 12 stappen, met de uitdrukking: Zorg voor iedereen? Zoals de vertaler het uit het Engels in het Nederlands heeft vertaald, lijkt het op de slogan van de eerste de beste zorgverzekering in december. Zou er in de oorspronkelijke tekst misschien gestaan hebben: Care for everyone of care for everybody? En dan met de betekenis: Ben je bewust van het bestaan van alle anderen of trek je iets aan van het bestaan van alle anderen.
We hebben de neiging om problemen zo snel mogelijk te willen oplossen. Zelfs als niet 100% duidelijk is of een probleem wel echt een probleem is. Een mindere periode op je werk? Op naar de loopbaanadviseur. Liefdesverdriet? Hup, meteen inschrijven bij een datingsite. Provocatief psycholoog Jeffrey Wijnberg pleit met zijn boek ‘De magie van het nietsdoen’ voor het juist niet meteen zoeken naar oplossingen. Een veelzeggende quote: “Het leven zelf is therapeutisch genoeg om daar je voordeel mee te doen.”
Hoezo, hoe moet dat? Is er iets mis dan met onze manier van praten? Volgens Karen Armstrong zou dat best wel eens zo kunnen zijn. Onze manier van verbale communicatie heeft vaak veel weg van een competitiestrijd, waarbij degene met de grootste mond gelijk wil hebben en het vaak ook krijgt. Zij vergelijkt die manier van praten met de wijze waarop de democratie bij de oude Grieken functioneerde. Op de volksvergadering was het niet de bedoeling om via onderling overleg tot de beste oplossing voor een probleem te komen, maar iedere spreker verdedigde met verve zijn eigen mening, haalde de mening van anderen vrolijk onderuit, speelde met gratie verbale slagen uit onder de gordel, en… uiteindelijk kreeg degene met het best uitgespeelde ego gelijk. Jawel, Donald Trump kent zijn klassiekers! Je wordt er zomaar president van de Verenigde Staten mee.
Iedereen kent ze: talentvolle mensen waarvan de carrière op het gebied van hun talent toch maar steeds niet van de grond komt. En links en rechts worden ze ingehaald door in onze ogen minder talentvolle personen. Wat mist de een en bezit de ander? Het antwoord is ‘grit’: een combinatie van passie en vastberadenheid. Angela Duckworth heeft haar academische leven gewijd aan dit concept en beschrijft in haar boek ‘De grit-factor’ hoe belangrijk grit is en hoe je meer gritty kunt worden.
Misschien denk je dat de titel een grapje is. Pokémon Go, die maffe rage waarmee kinderen en nerds van hot naar her rennen om een of ander fictief beestje te vangen met een fictief balletje. En nog geld eraan uitgeven ook. Stelletje idioten. Ik speel Pokémon Go sinds medio juli, soms even heel intensief, dan weer een weekje amper, en vijf maanden later kan ik de balans opmaken. En wat blijkt: voor in totaal een paar tientjes ben ik vandaag zowel gezonder als gelukkiger, mede door Pokémon Go. Huh, wat?
Al sinds jaar en dag zijn de Denen gemiddeld gezien de gelukkigste mensen ter wereld. Hoe doen ze dat toch? Ligt het aan hun verzorgingsstaat? Aan hun focus op samen genieten van knusse gezelligheid? Of ligt het ook een beetje aan de opvoeding? Dat laatste zal zeker een factor zijn en daarom vond ik het interessant om het boek ‘The Danish Way of Parenting’ te lezen. Wat blijkt? De Deense manier van opvoeden heeft heel veel raakvlakken met het zogenaamde ‘unconditional parenting’.
In de afgelopen jaren heb ik heel wat boeken gelezen over het einde van het kapitalisme zoals we dat nu met z’n allen hebben ingericht. Tuurlijk, al die verworven welvaart is fijn, maar met de kennis van nu kan het systeem wel wat tweaks gebruiken. We hebben het goed, maar kan het nog beter? Rutger Bregman strooit met zijn boek ‘Gratis geld voor iedereen’ bijna nonchalant een handvol utopisch klinkende ideeën op tafel, zoals het basisinkomen, open grenzen en de sterk verkorte werkweek. En het mooie is: de praktijk lijkt ons te leren dat dit allemaal gewoon onder handbereik ligt. Het enige dat mist is politieke wil. Een boek dat iedereen vooraf aan de komende TK-verkiezingen zou moeten lezen, politici incluis.
We kennen allemaal de voorbeelden uit de praktijk. Een land lijkt eindelijk ten goede te veranderen onder leiding van een bevlogen revolutionair, maar zodra hij (meestal een hij) aan de macht is, ontpopt hij zich tot brute dictator. Professor Dacher Keltner legt in zijn boek uit hoe deze machtsparadox in zijn werk gaat, wat macht eigenlijk is en hoe je macht zonder asociaal gedrag kunt behouden.
Als er een ding is wat mij persoonlijk heel veel plezier geeft, is het wel dit: ik lees een boek of een artikel, kijk een televisieprogramma over een interessant onderwerp en er worden aspecten belicht, die ik nog niet wist. De verwondering die ik dan kan ervaren over dat onderwerp: ik dacht dat ik er iets van wist, maar het blijkt ineens allemaal heel anders te kunnen zijn. Er gaat een wereld voor me open, fantastisch! Het besef van mijn beperkte kennis geeft op zo’n moment mijn leven kleur.
Elk jaar opnieuw blijkt uit allerlei onderzoeken dat ze in Denemarken buitengewoon gelukkig zijn. De CEO van het Happiness Research Institute in Kopenhagen (want dat hebben ze daar) denkt dat dit ligt aan de welvaartsstaat én aan ‘hygge’. Hygge is knus en gezellig, hygge is een lifestyle dat een gevoel van geluk stimuleert, hygge is het toverwoord van 2016. Ik las voor deze recensie de Engelse versie van het boek. ‘The Little Book of Hygge’ van Meik Wiking is heerlijk om in te bladeren en hier en daar verrassend informatief.