Ik heb al vele recensies over kookboeken geschreven: voor Eigenwijs Blij en voor andere websites. Maar toen ik het volledig veganistische Peace & Parsnips van Lee Watson kocht dacht ik “Ik ga het nu eens anders aanpakken.” In plaats van een beetje doorbladeren en een aantal recepten testen door de weken heen, aten we een week lang vrijwel volledig aan de hand van Lee Watson. Dat geeft een goed beeld en op die manier kan ik onderbouwd mijn ervaringen delen.
Eerlijk geproduceerde mode is een beetje een blinde vlek van Eigenwijs Blij. We weten wel dat er dingen niet goed gaan in de mode-industrie, maar we schrijven er weinig over. Om mijzelf uit te dagen hier meer over te denken, keek ik samen met man en mede-blogger Remi naar de documentaire The True Cost. Mijn ogen zijn geopend, hoewel ik nog niet weet wat ik met deze nieuwe inzichten ga doen.
Mocht je de Amerikaanse comédienne Amy Schumer nog niet kennen: ze staat bekend om haar scherpe tong en haar openhartigheid (vaak op het banale af). Op die manier dwingt ze regelmatig discussies af over emancipatie en popular culture. De 36 essays in haar eerste boek ‘Het meisje met de onderrugtattoo’ voldoet precies aan dit plaatje. Ik had meteen een haat-liefdeverhouding met dit boek. Sommige hoofdstukken vond ik simpelweg te inhoudsloos en vulgair of ‘haha-zie-mij-eens’. Andere hoofdstukken raakten mij diep.
Ik heb zo langzamerhand echt belachelijk veel zelfhulpboeken en studieboeken op het gebied van psychologie gelezen. Wat mij tot nu toe opvalt: zelfhulpboeken geven vaak tips over een specifiek deelgebied, maar vergeten de basis en negeren aangrenzende thema’s; studieboeken geven juist meestal een goede, brede basis, maar zijn weinig praktisch. Met ‘De wijsheid achter emotie en gevoel’ heeft Wendy van Mieghem de gulden middenweg gevonden. Haar prachtig verzorgde boek is veelomvattend, laagdrempelig, maar hier en daar wat te uitleggerig.
We zijn inmiddels toch wel zo’n beetje klaar met de wereldwijde vrouwenemancipatie. Toch? Nare verhalen zijn uitzondering, geen regel. Toch? Hoe verbijsterend pril, fragiel en lokaal onze beschaving op dat vlak is, dringt pas echt goed door je door tijdens het lezen van ‘De oorlog tegen van vrouwen’ van BBC-journalist Sue Llyod-Roberts. Twaalf indrukwekkende hoofdstukken aan ellende én de moed om terug te vechten zullen je wereldbeeld voor altijd veranderen.
Jezelf en anderen een beetje beter leren kennen met behulp van MBTI is hartstikke interessant. Maar toch blijven de omschrijvingen vaak steken op hoe je als bepaald type in het leven staat op een gewone, neutrale dag. Onder stress verander je: ook hoe je dan bent, kun je beschrijven aan de hand van MBTI. Ik leerde dan ook een hoop van het boek Was That Really Me? van Naomi Quenk.
Na het terechte overweldigende succes van haar boek Quiet kan Susan Cain in mijn ogen weinig fout doen. Ze heeft het introversie op een positieve, constructieve manier op de kaart gezet. De opvolger, Quiet Power, speciaal voor tieners en adolescenten, stond dan ook al snel in mijn boekenkast. Er staan zeker nuttige tips in het boek, maar helaas is de setting wel erg Amerikaans en de toon wat te knuffelig.
Als 9-jarige werd ik geïndoctrineerd door de reclamefilmpjes met de slogan ‘Een beter milieu begint bij jezelf’, nog betaald door de overheid ook. Tegenwoordig moeten kinderen van die leeftijd via een andere manier in aanraking komen met het thema ‘duurzaamheid’. Bijvoorbeeld met het boekje ‘Hoeveel papier gaat er in een boom?’ waarin 50 voor kinderen relevante vragen omtrent duurzaamheid worden beantwoord. Soms wat kort door de bocht, maar zeker zeer informatief.
Het nieuws volgen is belangrijk, want het gaat immers over de wereld waarin je leeft. Maar het nieuws volgen is ook zo vreselijk deprimerend! Het lijkt wel of er niets anders meer bestaat dan oorlog, angst, geweld en andere ellende. Terwijl in ieder geval Nederland waarschijnlijk nog nooit zo veilig is geweest als nu. En bovendien zijn er ook zoveel positieve ontwikkelingen gaande die we via het reguliere nieuws totaal niet meekrijgen. Cathrine Gyldensted pleit met haar boek From Mirrors To Movers voor een nieuwe insteek: constructieve journalistiek. Een aanrader voor elke journalist, blogger en nieuwsbrenger.
Ooit grapte ik semi-serieus aan de eettafel van mijn schoonfamilie: “Het is tegenwoordig makkelijker om een meisje te zijn, want je mag meer dan jongetjes. Tot je 13 wordt, dan pakken ze je alles weer af.” Deze opmerking werd mij niet helemaal in dank afgenomen, maar ik vind het nog steeds. Speel maar lekker met auto’s en klim in bomen, maar zodra je gaat puberen ben je toch vooral een lustobject dat idealiter lief en meegaand moet zijn. Hoe behoed ik mijn eigen dochter in vredesnaam voor dit lot? Ik las ‘21st Century Girls’ van Sue Palmer en werd een stukje wijzer.